Bijna twee en een half jaar geleden is het alweer dat we in Oudeschild de lijnen van de Zouterik losgooiden. Uitgezwaaid door een paar vrienden verlieten we doodop maar met goede zin ons vertrouwde Texel voor een onbekende toekomst. Inmiddels zijn we bijna 20.000 zeemijlen varen verder in Frans Polynesië aangekomen.

Het is het tropische paradijs waarover alle boeken verhalen. Wuivende palmen op witte zandstranden, groene bergen met toppen gehuld in mysterieuze wolkformaties en rotsen steil omhoog stekend vanuit de verre diepten van de Grote Oceaan. Alle omschrijvingen zijn waar, en het nu eindelijk met eigen ogen kunnen zien voegt nog een extra dimensie toe. Zeker nadat we onze quarantaineperiode in Panama overwonnen hebben. Want we kunnen het niet ontkennen, Covid-19 voegt ook aan ons leven extra uitdagingen toe waar we ons vooraf niet op hadden kunnen voorbereiden.

Weinig stils aan de Stille Oceaan
Toen we in maart vol goede moed dachten aan de oversteek naar Frans Polynesië te gaan beginnen, hadden we geen idee hoe de wereld er bij onze aankomst uit zou zien. Sterker nog, we moesten eerst die ruim 4.000 mijl tot aan de Marquesas maar eens zien te overwinnen. Het werd geen gemakkelijke tocht. Waar het begrip ‘Stille Oceaan’ vandaan komt, weten we niet. Wij hebben het in ieder geval niet mogen ervaren. Het heeft ons in totaal 42 dagen gekost om Nuku Hiva te bereiken. De eerste 1000 mijl tot aan Galapagos kostte ons al 12 dagen. Negen daarvan hebben we stampend op de motor doorgebracht, tegen wind en stroom in. Als we al een stukje konden zeilen, kruisend hoog aan de wind, werden we door de stroming net zo hard weer teruggezet. Toen we nog maar amper 1 knoop per uur vooruit kwamen, besloten we de motor maar bij te zetten en pal zuid te gaan varen om gunstiger stroming op te pikken. Zo aan een Pacific oversteek beginnen, was niet de beste start. 

Gelukkig hadden we een noodstop op Galapagos aangevraagd en dat verzoek werd toegewezen, want na 450 liter diesel erdoor gejaagd te hebben, was onze tank aardig leeg. Ook onze versvoorraad kon wel wat aanvulling gebruiken. En voor het moraal van de bemanning was de toegestane 24-uursstop ook gezond. Het werd nog mooier dan we al dachten want we werden verwelkomd door de bemanning van een Nederlandse sleper met zowaar een Texelaar aan boord, Ronald Keijser. Na een hele gezellige barbecue aan boord van de Koole 42, vertrokken we de volgende ochtend bij het eerste daglicht een beetje katerig maar vol opgeladen goede moed aan het 2e deel van onze Pacific Passage.

Van de golven surfen
Er volgden dagen van amper wind, waarin we met moeite een daggemiddelde van 60 mijl haalden. Welke zeilen we ook bovendeks sleepten, meer dan dat werd het gewoon niet. Maar we hebben ook momenten meegemaakt dat we met wel 12 knopen snelheid van een golf af surften met 45 knopen wind in de rug. Soms met een bakstagwindje afkruisend, soms lekker voor de wind weglopend met twee uitgeboomde fokken, het koersje waar Zouterik zich eigenlijk het fijnst bij voelt. We hebben alle weersomstandigheden, golfpatronen, windsituaties en lekkende luiken wel zo’n beetje meegemaakt.
Op 1 juli konden we eindelijk ons anker laten vallen in de prachtige baai van Nuku Hiva op de eilandengroep Marquesas. Verwelkomd door vrienden met vers fruit, Franse kaas en zelfs ijs, proostten wij met champagne en kinderlimonade op de 4296 overwonnen zeemijlen.

Frans Polynesië ontdekken
Inmiddels varen we drie en een halve maand rond in Frans Polynesië en hebben we de Marquesas en Tuamotu’s alweer achter ons liggen. Uitdagende vaargebieden die we soms in dagtochten, soms in tochten van enkele dagen en nachten hebben doorkruist. Door onze door Covid-19 restricties noodgedwongen aankomst op Nuku Hiva, noordwestelijk in de archipel, moesten we steeds goede weervensters uitzoeken om naar de andere eilanden meer zuidoostelijk te varen. Elke noordelijke component in de wind werd door ons benut om eerst Ua Pou, daarna Fatu Hiva, gevolgd door HivaOa en tot slot Tahuata te bezeilen.

Ons vertrek van Tahuata naar Raroia in het riffengebied van de Tuamotu’s was veelbewogen. Al dagen lagen we te wachten op een goed weervenster. Elke dag zag de voorspelling er anders uit. Toen de weergoden een enigszins stabiel beeld voorspelden, zijn we vertrokken, samen met twee Zweedse boten. Na enkele uren waarin de wind steeds verder aantrok tot tussen de 25 en 30 knopen schijnbare wind op een aan de windse koers, riep de Hakuna Matata ons via de radio op. Zij lagen enkele mijlen voor ons, hadden een nog scherpere hoek gekozen met hun veel lichtere bootje en kregen bakken met water over zich heen. Ze verdwenen echt met de totale opbouw in het water. Ze overwogen rechtsomkeert te maken en het op een later tijdstip nog eens te proberen. Ook de Bengt overwoog om te keren. En niet vanwege het vele water maar omdat ze met hun zware stalen schip te weinig zeil voerden, te veel speelbal werden van de golven en daardoor erg zeeziek waren.

Wij overlegden met z’n vieren. Erg comfortabel was het niet, dus we besloten wat zeil te minderen. Een 2e rif in het grootzeil en de genua wat ingerold voelden al een stuk rustiger en comfortabeler. De kinderen hielden zich goed dus wij besloten door te varen. Gelukkig werd het na de 1e nacht een stuk rustiger en nog eens twee nachten later kwamen we zelfs bijna zonder wind en golven aan op het atol Raroia.

Bruisend Tahiti
Inmiddels liggen we alweer zes weken op Tahiti, de eerste en grootste van de Society eilanden. Onze Zouterik ligt midden in de Frans Polynesische hoofdstad Papeete geparkeerd met haar boeg naar de boulevard en de stad. Onze aankomst hier was overweldigend. Voor het eerst in ruim een half jaar zagen we weer auto’s en verkeer, hoorden we stadslawaai en zagen we een enorme hoeveelheid mensen bij elkaar met mondkopjes op. Ook zagen we sinds lange tijd weer een goed gevulde supermarkt. Sterker nog: de Carrefour heeft alles waar we het afgelopen half jaar alleen maar van durfden te dromen. Het is allemaal wel soms drie keer zo duur dan in Nederland, maar gelukkig zijn de Franse producten stokbrood, brie en paté goedkoop geprijsd. De wijn helaas niet, maar daarvan resteert nog een aantal flesjes uit Panama.

Dus met in Panama aangeschafte witte wijn, geïmporteerd uit Frankrijk en met een stokbroodje belegd met Franse kaas en paté genieten wij in de kuip van het goede Polynesische leven. Ook hier heeft Corona het dagelijks leven weer in haar greep en heeft het onze reisplannen danig in de war geschopt. Maar omdat het orkaanseizoen hier begint, kunnen wij de komende maanden weinig kanten op.

Voorlopig maken we ons dus maar niet al te druk, klussen we er naar hartenlust op los en genieten we nog maar een paar maanden van het leven hier. We zijn immers al van Texel naar Tahiti gevaren. Proost!