‘Waarom kan nou nooit eens een keer iets hetzelfde blijven?’

Berber snikte het vandaag uit toen Tjaart in een spelletje dat ze altijd spelen een kleinigheid veranderde.

Ogenschijnlijk lijkt het onzin, dat kinderdrama. Waarom is ze nou zo van slag dat papa’s alter ego ineens Don MacKenzie heet in plaats van Bob Barker? Ik vind het eigenlijk wel grappig!

Maar terwijl ik Berber op schoot neem en troost, realiseer ik me ineens dat voor mijn kleine meisje Elke Dag Alles Verandert.

Al drie jaar en drie maanden zijn ze onderweg, die meiden van ons. Van 2 en 12 zijn ze 6 en 15 geworden. Van peuter en kind naar wereldreizigers, oceaanzeilers. Daartussenin een wereld aan veranderingen.

Neem nou alleen al dit jaar.

In 9 maanden tijd hebben ze al minstens 10.000 zeemijlen in de benen.

Van paradijselijk Polynesië naar surfkoninkrijk Hawai’i. En net toen ze daar lekker gingen, begon de zomer in Alaska. Dus hup, zeilen hijsen en naar het noorden.

Sinds 3 maanden maken zomerjurkjes plaats voor thermo-ondergoed en fleece truien. Xtratufs in plaats van slippers, geen bikini en duikbril maar een donsjack, muts, sjaal en handschoenen.

En kijk ze daar nu eens staan. Bij die gletsjer.

Starend naar eeuwenoude stilstand. Ogenschijnlijk dan. Want ook dit ijs is continu in beweging. Net als wij.

En dat is veel. Voor ons volwassenen. Maar vooral voor kinderkoppies en -hartjes. Zoveel te verwerken in zo weinig tijd. Onze meiden hebben inmiddels meer gezien en meegemaakt dan anderen van hun leeftijd in een heel leven.

En daar is tijd voor nodig. En aandacht. En rust. Stilstand.

Daarom neem ik me voor om ‘stilstanddagen’ in te lassen. Te beginnen met vandaag.

Geen verandering, geen vertrek, geen afscheid. Geen voortgang, geen beweging, geen plan.

Even. Helemaal. Niks.