Je weet het van te voren. Een reis als de onze is niet zonder uitdagingen. Toch kan niets je voorbereiden op hoe het echt is. Hoe verwerk je tegenslagen? Hoe houd je je staande in slecht weer? Ben je bestand tegen de uitdagingen in de pressure cooker waarin je 24 uur per dag verblijft?

Je kunt cursussen volgen. Over fermenteren, over brood bakken, over eerste hulp bij ongelukken. Je kunt leren zeilen repareren, kleppen stellen en vlogjes monteren. 

Allemaal leuk en aardig. Vooral als je nog thuis bent, in een haven ligt of lekker in het zonnetje achter anker droomt over ‘hoe het nou zou zijn om voor langere tijd te vertrekken’. 

Maar niets bereidt je voor op de realiteit.

Want wat doe je als midden in de Canadese winter je motor het begeeft? Als je met je handen in je haar zit omdat je zelf geen dieselmonteur bent. Als zij die het wél zijn belachelijke uurprijzen vragen (150 dollar) en toch eigenlijk ook niet zo ervaren blijken te zijn?

Wat doe je als aan boord tegelijkertijd het leven gewoon moet doorgaan? De meiden moeten naar de bootschool. Er moet gegeten, gespeeld en geleefd worden. In diezelfde ruimte van een paar vierkante meter waar ook de hele motor in honderden onderdelen uit elkaar ligt. Waar de geuren van olie, diesel en koelvloeistof zich gezellig vermengen met de etensgeuren van alledag. Waar de legopoppetjes van je dochter van zes vrolijk zij aan zij liggen met bouten, schroeven, moeren, injectoren en warmtewisselaar. Waar de gevolgen van de whiplash en hersenschudding van onze oudste door de boot zwerven als een geest die je nooit ziet maar die altijd aanwezig is. Waar elk geluid teveel is voor een 15-jarige die probeert te herstellen. Waar het lawaai van adviserende stemmen, gesleutel, gestamp en overleg regelmatig het decibel niveau overstijgt dat Linde aankan.

Wat doe je als je dit jaar naar huis wilt zeilen, maar als je weet dat je zonder werkende motor geen schijn van kans maakt? 

Op zo’n moment is er geen cursus die je kan helpen. Je gaat gewoon aan de slag. Je verdiept je in handleidingen, je legt je oor te luister bij de geweldige mensen thuis die je 24 uur per dag mag bellen of appen, je bent blij met hulp van medezeilers, je googelt je suf. Je sleutelt, kijkt, denkt en probeert. Je rijdt door heel Campbell River en zoekt contact met lokale ondernemers die onderdelen kunnen bestellen, schoonmaken of advies kunnen geven. 

En vooral: je staat gewoon elke dag weer op met de verwachting dat uiteindelijk alles goed zal komen. En als het niet goed is, dan is het nog niet het einde. 

Na twee maanden sleutelen, dieselgeur, lawaai, zooi overal door de boot, wachten op onderdelen en hard werken was daar het einde: de motor van Zouterik loopt weer als een zonnetje. 

Tegen al die mensen die van plan zijn een langere reis te maken zouden wij willen zeggen: volg liever een intensieve cursus dieseltechniek dan een cursus fermenteren. 

Het voordeel voor Tjaart? Hij kan thuis zo ergens aan de slag als dieselmonteur!