Soms moet je ergens in groeien. Dit keer met de klemtoon op ‘in’. Net als in een jas voor je 5-jarige die nog net te groot is. Zou het zo ook zijn met dit land?

De Verenigde Staten van Amerika. Land van onbegrensde mogelijkheden. Misschien hebben ze het woord wel uitgevonden, onbegrensd. Al begrensde de laatste president het maar wat graag.

Wij ontdekken de grootsheid van het land sinds 3 weken. Groots in natuurschoon, groots in opzet van haar steden, groots in rijkdom. Maar ook groots in armoede. Complete nederzettingen van autowrakken die geen mijl meer kunnen rijden maar wel onderdak bieden. Aangebouwd met afdakjes en tentjes, begrensd met tuinstoelen, wrakhout, vuilniszakken en achtergelaten troep.

Als dakloze heb je het hier ogenschijnlijk niet slecht. Een kampeerplek onder banyan- of palmbomen, uitzicht op de oceaan, altijd warm. Het strand is van iedereen dus de politie kan ze niet verjagen.

Pal tegenover de armen in dit grote land schittert de rijkdom. Grote ommuurde villa’s, een ontelbaar aantal golfbanen, aangelegde gazons en parken zo groen dat je ogen er pijn van doen.

Een groot contrast.

In onze koelkast een melkpak van 2 liter. Elke dag valt het eruit. Het past namelijk niet in ons ieniemienie bootkoelkastje. Vlees eten we nauwelijks meer. Het is alleen verkrijgbaar in 5 kilo verpakkingen. En een vriezer hebben we niet. Groente van hetzelfde laken een pak. Sla in verpakkingen voor gezinnen met 20 leden. We kopen het en delen het met onze vrienden van de Moorea. En eten dus 3 dagen sla. Spruiten kunnen we wel per ons kopen maar die zijn dan weer zo groot dat één spruit al een ons weegt. Van diezelfde vrienden kregen we een zak kant en klaar pannenkoekmeel. Very convenient. Van 5 kilo... Een omvang die in geen enkel Zouterikkastje past. In de supermarkten hier kun je dagen ronddwalen. Verdwalen in de verleiding om alles te kopen wat je niet nodig hebt.

‘Great’ horen we ook letterlijk de hele dag. Met een uitroepteken. Als we een galerie binnen lopen in Lahaina waar originele Picasso’s, Dali’s en Míro’s hangen. Zelfs pentekeningen van onze eigen Rembrandt. ‘Did you sail all the way from Holland? Oh that’s so great!’, roept de galeriehouder uit. Als we ons Pfizer-shot halen zegt de verpleegkundige: ‘Homeschooling your kids, that’s amazing!’ Een fitte 70-jarige die ons op de top van de vulkaan vertelt dat hij nota bene zelf 3x Amerika is doorgefietst vindt onze zeiltocht ‘fantastic!’

Het zijn clichés. We kennen ze allemaal over Amerika. De overdreven begroetingen, de tandpasta glimlachen, de oppervlakkigheden. De contrasten, de onbegrensde mogelijkheden en de soms schrijnende waarheid.

Toch heeft het land ons binnen gelaten. Ruimhartig. Toch krijgen we onze Covid-shots. Gratis, zonder wachten en met het grootste gemak. Ook wij plakken een lach op ons gezicht en duiken op onze surfboards het water in, ondertussen de Hawaiiaanse ‘shaka’ groet 🤙 makend naar iedereen die we tegenkomen.

‘Make Amerika great again’, was de verkiezingsslogan van Biden’s voorganger. Amerika is onze ogen nooit iets anders geweest, al moet je de betekenis van ‘groot’ dan op meerdere manieren interpreteren.

Ondertussen blijven wij gewoon Hollands. Zo klein en bescheiden als bij de oppervlakte van onze natie past. We huren een klein autootje, stoppen voor koffie uit onze eigen thermoskan, met een koekje uit de laatste Bastogneverpakking uit Frans Polynesië. Met uitzicht op een dorpje dat door Tjaart liefkozend ‘het De Cocksdorp van Maui’ wordt genoemd.

Op een grootse locatie, met een onwerkelijk weids, groots en onbegrensd uitzicht. Dat dan weer wel.