“Mam, ik heb zo’n jeuk op m’n billen.” Berber van vier krabt ter illustratie met haar kleine nageltjes aan haar achterwerk. Ik onderwerp haar doorgaans schattige kleuterbilletjes aan een nauwgezette inspectie en constateer inderdaad een paar minder schattige bultjes. Zoutbultjes, vermoed ik.

Zilt zitleed

We zijn net van Curaçao vertrokken en na twee dagen zeilen op het laatste Caribische eiland van het Nederlands Koninkrijk aangekomen, Aruba. Het was weer even wennen. Ruim drie maanden lagen we stil op Curaçao. We klusten aan onze boot en bezochten tussendoor familie en vrienden in Nederland. Geen wonder dus dat we weer moeten wennen aan het varende leven. Dat gaat gepaard met veel zitten op teakhouten banken buiten in de kuip, want veel lichaamsbeweging krijg je niet op zeildagen. Soms wordt het zitleed weliswaar verzacht door een kussentje maar ook dat wordt niet door het zout gespaard. Zoutkristallen dringen overal in door en zorgen ervoor dat kleding, handdoeken, beddengoed en kussentjes continu vochtig aanvoelen. En daar kunnen onze tere billenhuidjes niet tegen. Tel daar het zweet bij op, veroorzaakt door tropische temperaturen en je hebt een goed recept voor dermatologische ongemakken te pakken.

Zalfjes en crèmepjes in alle soorten en maten

Ik herinner me nog de arts die ik sprak voorafgaand aan ons vertrek. Ik vroeg hem welke kwalen of medische ongemakken aan boord ik het meest moest vrezen. Tot mijn verbazing (en opluchting) kwamen niet de woorden hartaanval of gebroken ledematen over zijn lippen, maar wel gestoten tenen en huidproblemen. Gelukkig heb ik zijn advies opgevolgd en onze badkamervoorraad goed gespekt met crèmepjes en zalfjes in alle soorten en maten. Ik grijp dan ook zelden mis bij ongemakken als wespen-, muggen- en mierenbeten (Berber stond al eens midden in een mierennest en in no time waren haar beide beentjes bedekt met duizenden krioelende beestjes, 10 kilometer verderop konden ze haar nog horen gillen). Ook ontsnap ik tijdens onze wereldreis helaas niet aan het fenomeen luizenmoeder. Al vraag ik me al kammend af waar die beesten in vredesnaam vandaan komen hier midden op zee.

Goed gevulde boordapotheek

Gelukkig hebben we meer aan boord dan alleen Calendulazalf en Nivea. Samen met onze apotheker heb ik een boordapotheek samengesteld op basis van adviezen van zeilers die ons voorgingen en onze eigen medische geschiedenis en behoeftes. Maar liefst vijf plastic Hema boxen zitten tjokvol met medicijnen en eerstehulpmiddelen.

Onlangs nog op Bonaire moest ik die boxen halsoverkop raadplegen. We hadden net Berber zwemles gegeven toen Tjaart ineens klaagde over een prikje in zijn voet. Nog geen tien minuten later schreeuwde hij het uit van de pijn. Hij bleek in een schorpioenvis te zijn gestapt. Het toeval wilde dat we net de dag ervoor hadden gezeild met een tropenarts die me naar aanleiding van zijn eigen aanvaring met een giftige kwal exact had verteld wat je moet doen in zo’n geval. Niet alleen zette ik manlief schreeuwend met zijn voet in een afwasteil met zo heet mogelijk water, ook diepte ik snel de zwaarste pijnstillers, antihistaminetabletten, paracetamol en ibuprofen op uit de boxen. Tjaart zakte al snel weg in een gelukzalige roes en de volgende dag waren pijn en zwelling gelukkig nagenoeg verdwenen.  

Gevalletje krentenbaard

Terug naar Berbers billetjes. Als een paar dagen Calendulazalf smeren geen soelaas blijkt te bieden, de bultjes zich uitbreiden naar andere lichaamsdelen en ik na enig zoeken (thank God for Google images) tot de conclusie kom dat Berber getroffen is door krentenbaard, dank ik mijn apotheker op mijn blote knieën dat hij ook fusidinezalf heeft meegegeven. Al na een paar keer smeren, zie ik de bultjes zienderogen slinken.

Het is een groot mysterie hoe die krentenbaard zijn weg naar de Zouterik heeft gevonden, maar het deert me niet. Kom maar op muggen, luizen, mieren, zoutbultjes, krentenbaard en andere ongemakken. We kunnen jullie aan!

P.s.: Om privacyredenen en om jullie eetlust niet te verpesten, laat ik de illustrerende foto’s achterwege.