Buren. We hebben ze allemaal. Met de een drink je graag een borrel. De ander kun je niet luchten of zien omdat z’n hond/kat/cavia/muziek je nachtenlang wakker houdt. Op het water zijn die buren ook nooit ver weg. Je kunt niet even snel langs lopen voor een kopje suiker, maar verder gaat de vergelijking aardig op. De een heeft verstand van watermakers, de ander heeft nog tips over zeilvoering. En ook een ei, beetje melk en zelfs kopje suiker zijn altijd voorhanden. Ook al ken je elkaar niet of nauwelijks, juist omdat je allemaal over de aardbol zwerft, durf je elkaar sneller te vertrouwen. Hoe waar dat is, is ons de afgelopen week twee keer heel duidelijk geworden.

Buren èn vriendinnen van Texel

We hadden nog maar net onze tranen gedroogd na het afscheid van A. en K. Anderhalve week zijn ze bij ons op Guadeloupe aan boord geweest, mijn vriendinnen èn buurvrouwen van Texel. Ik herinner me nog mijn verbaasde gil bij het telefoontje van K. toen ze me vertelde dat ze de tickets hadden geboekt. Ik ken ze nog maar een paar jaar, dus hoe bijzonder is het dat juist zij, beide met drukke banen/eigen bedrijf èn een groot gezin ons komen opzoeken! Het waren negen fantastische dagen, gevuld met zon, zee, zeilen en gezelligheid.

Wat een schrik: boot weg!

Om een beetje bij te komen de dag na hun vertrek, huurden we een autootje om over het eiland te toeren. Het was al donker toen we in de dinghy terugvoeren naar onze boot. De kinderen hingen slaperig tegen ons aan en wijzelf tuurden in het donker naar ons toplichtje. Ver voor de plek waar we onze boot die ochtend hadden achtergelaten, zag ik het. Ik keek opzij en zag ook al de schrik op Tjaarts gezicht: de Zouterik lag niet meer op haar plek! Zonder iets aan de kinderen te laten merken, speurden we onrustig de baai af op zoek naar onze tweemaster. Na een tijdje zagen we ons huis dwars op de golven van de Caribische Zee drijven, al een behoorlijk stuk de baai uit.

Twaalfduizend kilo boot aan een 20-kilo anker

De meisjes hadden inmiddels ook door dat er wat aan de hand was en zagen een bijbootje naast ons schip en iemand aan boord. Het huilen stond ons nader dan het lachen. Eenmaal aan boord, begrepen we uit het gebrekkige Frans van de Italiaanse Giorgio die de wacht hield op ons schip dat ons anker was losgeslagen en dat onze boot was gaan driften. Met dinghy’s heeft hij samen met medeschippers van een Australische en Nieuw-Zeelandse boot getracht onze 12 tonner (12.000 kilo!) op haar plek te houden. Toen dat niet lukte, hebben ze met het nodige duw- en trekwerk voorkomen dat de Zouterik andere schepen raakte op haar drift naar buiten.

Een snelle inspectieronde leert ons dat wonder boven wonder wij, noch de andere schepen, schade hebben opgelopen. Met de schrik in onze benen en twee huilende meisjes benedendeks, manoeuvreren we de Zouterik terug de drukke baai in en zoeken opnieuw een ankerplekje.

Oude en nieuwe buren

Na een slapeloze nacht kopen we de volgende ochtend de gebaksvitrine van de lokale boulangerie leeg en trakteren onze redders op koffie met taart. Onder hen ook de Nederlandse Paul en Monique. Met hen klikt het zo goed dat we de dagen daarna steeds samen eten en ervaringen uitwisselen. Zij zijn al 8 (!) jaar onderweg met hun Full Circle en brengen ons een zee aan ervaring en tips die wij, nog maar net aan het begin van onze reis, heel dankbaar accepteren.

Ik slaap de volgende nacht een heel stuk beter, in de wetenschap dat oude buren nog steeds vrienden zijn, tijdelijke buren onze boot hebben gered en onze nieuwe buren van de Full Circle ons de weg wijzen naar de toekomst.