Onze kinderen zijn al vier jaar niet naar school geweest.

Nou ja. Niet tussen de traditionele vier muren van het Nederlandse onderwijssysteem. Onze meiden gaan naar de Zouterikschool waar ze worden gehomeschoold, gewereldschoold, geLOVK’d of gebootschoold. Geef het een naam. Maar wat het vooral is? Leren van het leven.

Voor elke zeiler of reiziger ziet het homeschoolen er anders uit. Er is niet één waarheid, net zomin als er één kind hetzelfde is. Ook ziet geen dag er eender uit. Op een regenachtige dag zitten we met onze hoofden in de boeken, op andere dagen bouwen we een hut op het voordek.

Ik moet eerlijk zijn. Natuurlijk maak ik me wel eens zorgen. Is het erg dat mijn kinderen niet precies leren wat ze in een normaal klaslokaal wel zouden leren? (Wat is trouwens überhaupt ‘normaal’?) Ik lig regelmatig te piekeren over de aansluiting straks wanneer we weer thuis komen. Twijfel of ik het als schooljuf voor Berber en docent/mentor voor onze middelbare schoolleerling Linde wel goed doe…

Maar….

Lees je verder mee op onze website?

Maar zodra ik mezelf uit die nevel van zelftwijfel trek, zodra ik stop me schuldig te voelen, overvalt me een rotsvaste overtuiging dat ze LEREN LEVEN! En dat deze reis ze klaarstoomt voor een hoe dan ook onzekere toekomst.

Ik weet, en zij weten, dat ze zoveel geluk hebben met hun bijzondere en alternatieve opleiding. Eentje die ze niet alleen van bladzijde tot bladzijde de wereldgeschiedenis, standaard topografie, anatomie van de mens of Engelse woordjes leert.

Maar wél een school die aan ze voorbij trekt terwijl we langzaam langs de door wind en oceaanstromingen gedicteerde topografie van de aarde reizen. Over zeewegen die al eeuwen vóór ons door moedige zeevaarders werden verkend.

Waar we tijd doorbrengen in landen en met mensen met wie ze vervlochten raken. Nieuwe vrienden die verhalen vertellen. Over de vervlogen tijden van hun land, over hun voorouders, over oorlogen en glansrijke overwinningen.

Mensen die ze meenemen in de natuur, die ze leren over de rijkdom van oerwouden, oceanen, biodiversiteit en de onnoembare hoeveelheden en soorten zee- en landdieren. Lokale inwoners van wie ze leren hoe ze kunnen leven en leren van wat het land opbrengt.

Culturen waarin ze kennismaken met religies, oeroude gebruiken, tradities, creativiteit en levenswijzen. Met talen van nu en van vroeger.

En vooral met die mooiste taal: die van liefde, aandacht en tijd voor elkaar.

Om nog maar niet te spreken over de veerkracht, flexibiliteit, zelfstandigheid, zelfverzekerdheid, social skills, aanpassingsvermogen, tolerantie, passie en besef van onbegrensde mogelijkheden die de wereld hen biedt.

Misschien is dit betoog wel vooral gericht aan mezelf. Voor die dagen dat de twijfel toch weer toeslaat. Wanneer ik het allemaal niet meer zo zeker weet.

Dus. Lieve reizigers, zeilers, homeschoolers en zij die op welke manier dan ook wel eens twijfelen aan hun andersdenkende invulling van scholing. Ik zeg jullie dit: wij geven onze kinderen een geweldige kans en voorbereiding op de rest van hun leven. Laat je door niemand iets anders wijs maken!