8,5 miljard Euro. ‘Met dat geld kunnen scholen leerlingen helpen de door Corona veroorzaakte leerachterstanden weg te werken. Met een menukaart met maatregelen die bewezen effect hebben volgens wetenschappers.’

Ik lees het nieuws een paar keer om het te begrijpen. Met name die laatste woorden laat ik even op me inwerken. ‘Bewezen effect volgens wetenschappers’...

Hoe dan? Hebben ze ooit eerder Corona meegemaakt? De effecten van een pandemie op kinderen onderzocht? Aan kinderen zelf gevraagd wat zij ervan vinden? Ervaren ze een achterstand? En hoe dan?

Ik begrijp, zelfs op duizenden mijlen afstand van Nederland, dat het voor kinderen enorm lastig is. Corona, de lockdown, de beperkingen. Niet naar school, minder spelen, minder sporten, minder vriendjes. Vooral voor de kinderen die er sociaal, emotioneel en financieel minder warmpjes bijzitten kan het ronduit slecht en zelfs gevaarlijk zijn. Uitzichtloos. Daar moet wat aan gedaan worden. Had al lang moeten gebeuren. 

Maar al die andere kinderen? Die ‘gewoon’ thuis achter een laptop kunnen zitten. Verbonden met hun klas, papa en/of mama in de buurt, tuin of balkon binnen handbereik, eten in de koelkast, in de frisse buitenlucht door slechts een stap buiten de deur te zetten. In een veilige omgeving. 

Hebben die kinderen zo’n achterstand? En welke achterstand dan precies? Hoe erg is het dat de schoolboeken niet precies tot op de letter zijn gevolgd? Dat niet alle toetsen zijn afgewerkt? Niet alle opdrachten zijn afgemaakt? Een onvoldoendetje hier of daar? 

Hebben die kinderen niet (ook) juist enorm geleerd van deze omstandigheden? Van ‘anders dan anders’? Worden ze daar niet juist flexibeler van? Weten ze nu niet alles van Zoomen, Teams en online klaslokalen? Hebben ze en passant niet ook wat opgestoken van de telefoontjes en gesprekken van hun ouders over hun werk? Is dit niet een ervaring die hoort bij het leven? 

En was het ook soms niet gezellig samen thuis? Even koffie- en limopauze terwijl dat op school niet gebeurt? Even sneeuw- en ijspret in de achtertuin? Stiekem een balletje trappen of kletsen in de buurt? Lachen om papa of mama als juf of meester die er niets van begrijpen? 

Ik ben geen wetenschapper. Ook geen leerkracht, onderwijzer of onderwijskundige. Dus wat ik zeg doe ik volstrekt op eigen titel. En misschien begeef ik me op glad ijs. Maar acht-en-een-half-miljard... Dat is toch 9 cijfers achter de komma? Jeez. 

Berber en Linde doen het ook anders. School op een boot. Op de wereldzeeën. Tjaart en ik altijd in de buurt. Die er soms niks van begrijpen. Regelmatig zeilvrij, zwemvrij of regenvrij (twee kids binnen les geven gaat niet. Te druk, te veel herrie). 

Ook Linde heeft een leerachterstand. Volgens het Nederlandse onderwijssysteem. Ze doet zo’n anderhalf jaar over één leerjaar dus loopt inmiddels een jaartje ‘achter’. Omdat ze niet in de 3e zit maar in de 2e. 

Linde en Berber spreken bijna native Engels. Frans gaat ook lekker trouwens. Ze draaien hun hand niet om voor klusjes aan de boot. Linde runt een patisserie en sieradenwinkel aan boord. Ze zijn beide enorm sociaal vaardig. En Berber is op haar 5e in staat om hele verhandelingen te geven over regenseizoenen, zonnepanelen en een La Niñajaar. 

Hoezo achterstand? 

Dus schiet mij maar lek. Het gaat me niet om het geld. Zorg dat de kinderen, gezinnen, leerkrachten en scholen die het écht nodig hebben, het geld krijgen. Geef de rest aan doelen die fundamenteel én wetenschappelijk bewezen écht iets bijdragen. Of aan kinderen die in (stille) armoede leven. Maar praat niet over achterstanden alsof alleen de kennis uit boeken ertoe doet. 

Ik ben blij met die onbetaalbare achterstand van mijn kinderen. En zij ook!