Vakantie. Beetje raar begrip misschien als je op een boot rond de wereld reist. Maar heus, voor ons is dat niet anders. Uiteindelijk is Zouterik ook gewoon ons huis. En als je al drie jaar op een boot woont, wil je er ook wel eens uit. Of af. Of in ieder geval even geen zout, wind en geschommel. Weg uit de routine. Op ontdekking in het land achter de overigens prachtige kustlijn.

Vergezichten, een einde(r)loos uitzicht, een nieuwe omgeving. De bergen tegemoet, auto rijden, landlucht opsnuiven, iets meer proberen te begrijpen van de cultuur en historie van deze bijzondere staat. In afmetingen de allergrootste van Amerika. Meer dan twee keer zo groot als die andere ook al hele grote, maar oh zo andere staat, Texas.

Van zeeniveau naar zesduizend meter

In Alaska is het ook zomer. Maar die is kort. Dus de roep van vakantie lokt ons. Nederland snelt naar Frankrijk, Italië of de Alpen. Diezelfde afstand leggen wij af in ons huurautootje naar Denali National Park, diep in het onherbergzame binnenland van Alaska. Een park dat met haar zes miljoen acres alleen al zo groot is als de hele staat Massachusetts. Met in het hart de niet te missen witte, majestueuze hoogste piek van heel Noord Amerika, Mount Denali. Met haar ruim zesduizend meter hoogte doet ze de vertaling van haar naam eer aan, ‘de Hoge’ in het Koyukon, een Athabaskische taal uit Alaska.

Staten van een buitencategorie

Onderweg genieten we van dit enorm uitgestrekte land. We voelen ons echte ontdekkingsreizigers in een ver verleden. Alaska heeft een heel eigen stijl. Is geen vanzelfsprekend onderdeel van de Verenigde Staten. Staatkundig wel. Alaska werd op 30 maart 1867 door Rusland verkocht aan de Verenigde Staten voor 7,2 miljoen Amerikaanse dollar. Op 11 mei 1912 werd Alaska officieel een incorporated territory en op 3 januari 1959 de 49ste staat van de VS. Maar zo voelen de inwoners van Alaska dit niet getuige hun gebruik van het begrip ‘the lower 48’ als ze het over de rest van hun land hebben. Die andere staat die niet bij de 48 hoort is Hawai’i, ook al zo’n buitenbeentje dat we bezocht hebben.

Alaska is rauwe natuur, weids en oneindig. Alles is ver, hoog, diep en extreem. Extreme kou in de winter maar in de zomer kan het ook heerlijk warm zijn. De mensen hebben verweerde maar open gezichten. Hun karakter is dat ook. Ze zijn nieuwsgierig, geïnteresseerd en aardig. En ze zijn vrij. Vooral heel vrij. Ze zijn ruimdenkend van geest, hebben een sterke mening en een vanzelfsprekende onafhankelijkheid. Dat uit zich in onverwachte ontmoetingen met enorm gastvrije mensen. Maar die zelfverkozen vrijheid die ze zich niet laten afnemen, voelen we ook als we door het landschap rijden.

Sterke individuele levensstijl

Huizen, veelal van hout, staan op erven die relatief afgesloten ogen. Ze blieven hier geen pottenkijkers, zijn gehecht aan hun privacy en hun eigen individuele levensstijl. Het wekt bewondering maar ergens bekruipt me af en toe ook wel eens een gevoel dat je hier ook zonder problemen van alles kunt uitspoken. Dat kan ook hier, politie of andere wetshandhavers lijken in geen velden of wegen te bekennen.

Namen als Willow Creek, Whispering Birch Road, Montana River, Bearpaw River en Lakeview Parkway roepen een ouderwets romantische sfeer op van Indianen en Eskimo’s, van rook uit schoorstenen en de geur van een houtkachel waar eten op wordt bereid. Van houthakkers en goudzoekers, van jagers en vissers.

Paarse gloed over het landschap

Rijdend over de slingerwegen door het uitgestrekte landschap verandert ons uitzicht van enorme groene loof- en naaldbossen naar uitgestrekte weidelandschappen. We lijken wel eerste rang te zitten in een documentaire van National Geographic; alleen bepalen wijzelf wat we zien. Een ouderwetse vorm van pay tv.

Velden vol lieflijke paarse wilgenroosjes lopen glooiend af naar brede rivieren die soms kabbelend, soms wild hun weg zoeken over de ruw gevormde kiezelbodem. Ze noemen deze rivieren ‘braided rivers’, omdat de grillige afzonderlijke stromen die nu eens uit elkaar lopen en elkaar dan weer opzoeken, lijken op een lange haarvlecht van een Indiaanse vrouw.

Aan de overkant van de rivieren waar tientallen vissers hun lijnen uitgooien op jacht naar zalm, enorme bossen met ranke naaldbomen. De zon stuurt haar stralen er zacht overheen en kopieert de lavendelkleurige gloed van de wilgenroosjes naar een donkerpaarse tint in de kruin van het naaldbos.

Onze ogen vullen zich met de rust van de zachtpaarse tint die doorloopt in de grijzige kleur van rotsachtige bergen op de achtergrond. Mount Denali met haar geheel met sneeuw bedekte oppervlak steekt daar in al haar witte pracht krachtig bij af.

Goldrushers maar dan in een camper

Al rijdend verschijnen beelden op ons netvlies van een historie van goudzoekers. Rauwe mannen en stoere vrouwen die dit onherbergzame land verkennen en er zich settelen. De roep van Indianen. Beren scharrelend op zoek naar bessen, gulzig met hun klauwen scheppend naar de overvloedige zalm die hier jaarlijks bij de monding van de rivieren komt om kuit te schieten. Rennende kariboes en elanden die trots en rechtop met hun geweien paraderen.

Alaska is het land van de RV’s. Campers en caravans in alle soorten en maten maar vooral heel groot. Het zijn complete huizen op wielen. Veel Amerikanen wonen er zelfs in. Nou ja, wat wij op het water kunnen, kunnen zij natuurlijk ook op het land. Soms zie je meterslange gevaartes met daarachter ook nog een trailer met auto erop. Want met zo’n rollend huis rij je niet zo makkelijk even naar de bakker voor een gesneden bruin. Groot land, grote voertuigen, grote dromen.

Het moet prachtig zijn om hier met de trein te reizen. Voeren de wegen hier al scherp langs meren, baaien, bergen en rivieren, de rails kronkelen zo mogelijk nog dichter langs al het natuurschoon. Als ik m’n ogen sluit, reis ik terug in de tijd en puft een stoomtrein gevuld met woeste mannen met goudkoorts zich met dito onverzettelijke kracht naar de goudvelden van Alaska.

De hoogste

Een weekend lang verkennen we met onze vrienden van zeiljacht Moorea Denali National Park. We hiken berg op, berg af. Raken vertrouwd met bear spray en fluitje om die grizzlies op afstand te houden. Vooral zingen en kletsen we heel wat af want dat houdt de beren van ons pad. Ook wel weer jammer want we willen ze natuurlijk ook graag in het wild zien. We worden op onze wenken bediend terwijl we in een hop on hop off bus naar het einde van het National Park trekken. We zien zelfs op een paar meter afstand een beer een eekhoorn opjagen, vangen en verslinden. Ook zijn er kariboes, elanden in de voortuin van onze caravan, grote roofvogels, veel eekhoorns en vooral veel, heel veel natuurschoon en indrukwekkende uitzichten.

We snappen nu waarom de slechts ruim 700.000 inwoners van Alaska die samen anderhalf miljoen km2 (bijna 36 keer zo groot als Nederland!) bewonen zo trots op hun land zijn. Waarom ze zo vechten voor hun vrijheid in deze buitengewone staat. Wat zijn wij blij dat onze reis een onverwachte wending heeft gekregen door Covid en dat Alaska daardoor op ons pad is gekomen. Of liever gezegd: dat we ervoor hebben gekozen het gebaande zeilerspad te verlaten. We hopen het vakantiegevoel in Alaska nog even te kunnen vasthouden.

Fijne vakantie allemaal!