Met trots open ik de Onderwijs Online app van de Wereldschool. Cijfers zijn ‘slechts’ getallen. Toegekende waarderingen voor door Linde gemaakte toetsen. Omdat cijfers nou eenmaal een objectief bewijs zijn van opgedane kennis en het vermogen om die kennis te reproduceren. Veel belangrijker dan die cijfers vind ik normaal gesproken wat Linde met de content doet die ze in de afgelopen twee jaar geleerd heeft. Kan ze het toepassen in de dagelijkse praktijk? Hoe is haar talenkennis nu we ons dagelijks in internationaal gezelschap bevinden? Kan ze converseren met de zeilersgemeenschap om ons heen? Kan ze zich met haar Franse basiskennis redden hier in Frans Polynesië als ze een stokbrood gaat kopen? Heeft ze een grof basisbegrip van de Nederlandse geschiedenis en de aanwezigheid van onze voorvaderen op dezelfde wereldzeeën die wij nu bevaren?

Converseren in vloeiend Engels

Maar dat is normaal gesproken… Nu kijk ik met glimmende ogen van trots naar de cijferlijst die ik in de app zie. Zevens, achten en zelfs een incidentele negen. Voor mij een teken dat Linde de kennis niet alleen tot zich heeft genomen maar ook heeft geïnternaliseerd en weet toe te passen. Hoe kan het ook anders. In twee jaar tijd is ze gegroeid van beginnende, enigszins onzekere brugpieper naar een zelfverzekerde zee-avonturier.

Ik heb haar zien ontwikkelen van ietwat timide achtste groep schoolverlater met een aarzelende hoofdrol in de eindmusical tot de mooie jonge wereldwijze vrouw die ze nu is. Moeiteloos converseert ze in bijna volleerd Engels met de zeilers om ons heen. Uit haar hoofd lepelt ze achter elkaar de bestemmingen, landen, eilanden, hoofdsteden en kleine dorpjes op die we de afgelopen twee jaren aangedaan hebben.

Ze weet hoeveel zonne-uren we per dag nodig hebben om water te kunnen maken of de koelkast aan te kunnen zetten. Moeiteloos wisselt ze met Tjaart informatie uit over navigeren, aantallen knopen, windsnelheden en zeilvoeringen. Geen informatie uit boeken, maar door haar brein samengestelde kennis uit boeken, haar eigen observaties, verhalen die ze gehoord heeft en ervaringen die tussen zeilers zijn uitgewisseld.

De waarde van reizen

Om nog maar niet te spreken over haar sociale talenten. We hebben nog geen voet aan wal gezet op een nieuwe bestemming of de lokale jeugd drentelt om onze blonde 14-jarige heen. Met haar glimlach windt ze jong en oud om haar vinger. Jongens in met name Spaanstalige landen voelen zich tot haar aangetrokken als bijen op de lekkerste honing en op de Caribische eilanden en in Suriname wordt haar zelfs regelmatig om haar telefoonnummer gevraagd: “Je hebt me nummer hè?”

Met haar creatieve talent nodigt ze lokale meisjes uit om samen armbandjes te maken. En met haar kook- en baktalent verrast ze ons bijna dagelijks met de lekkerste koekjes, cakejes, taarten en broden uit de oven. Niet zelden creatief in elkaar gezet met hulp van lokale ingrediënten. Als een volleerd cheffin wisselt ze recepten uit met andere zeilers en bewaart ze gestructureerd in haar ‘Zouterik kookboek’.

School op de wereldzeeën

Dat ze bijna twee jaar heeft gedaan over het brugklasjaar mag niet deren. Ze heeft zoveel meer geleerd dan ze normaal gesproken uit alleen boeken zou hebben gedaan. En het is bewonderenswaardig hoe ze onder alle omstandigheden vaak toch haar schoolwerk deed, hoe lastig soms ook. Wat maakt het over tien, twintig of dertig jaar uit dat je een paar jaar langer over je middelbare schoolperiode hebt gedaan omdat je met dolfijnen kon zwemmen? Dat je kon snorkelen met haaien en gigantische mantaroggen? Dat je kon surfen op de meest exotische bestemmingen en kon proeven van de meest veraf gelegen culturen? Ik ben de Wereldschool enorm dankbaar voor de tijd die ze haar leerlingen geeft. Omdat zij als geen ander snappen wat reizen met een kind kan doen.

Daarom staan we voor we de boeken van het tweede jaar erbij pakken even stil en kijk ik met enorme trots naar haar cijferlijst van het eerste jaar. Om het te vieren eten we samen een lekkere taart. Door haar zelf gebakken natuurlijk. Dat dan weer wel!