Praten doet ze, de hele dag. Babbelen, kletsen, zingen, neuriën. En ja, soms ook schreeuwen en zeuren. Het maakt haar niet uit wie er luistert, óf er überhaupt iemand luistert. Ze heeft ook genoeg aan haar eigen gezelschap.

Ze is een buitenmeisje, een rauwdouwer, een druktemaker, een energiebom. Staat aan vanaf het moment dat de oogjes opengaan en valt iedere avond als een blok in slaap. Uiteraard nog steeds kletsend.

Ze kent geen andere wereld dan die op het water en in de natuur.

Het vak Natuniek op school vindt ze best grappig maar om het experiment om een boontje te planten en te zien hoe er wortelen en blaadjes uit groeien, moet ze lachen. ‘Ik heb toch met Frances al knoflook geplant en aardappelen geoogst mam.’

Als we het hebben over kikkervisjes, memoreert ze de dag dat we in Alaska met onze blote handen zalmen uit de rivier trokken.

En als we het met rekenen hebben over aantallen koeien, gebruikt ze liever beren als voorbeeld.

Ze praat native Engels. Of Amerikaans, welk accent u ook maar prefereert. Nieuwe ontmoetingen omarmt ze alsof de mensen lang verloren vrienden zijn. Haar hele levensverhaal komt in geuren en kleuren op tafel. Onze Berber is een geboren socialite.

Als je haar hoort praten over ‘een overnight sail’, ‘gale warning’ of ‘wind tegen stroom’ denk je dat je met een ouwe zeebonk van doen hebt. Nou ja, ze heeft tenslotte ook al meer dan 25.000 zeemijlen in de benen.

Af en toe zijn we haar wijsneuzerigheid en betweterigheid weleens helemaal zat. Dan doen we een wedstrijdje wie het langste stil kan zijn. Dat verliest ze altijd. Ook al houdt ze het soms wel 30 hemelse seconden vol.

Wat ook helpt is haar aan het werk zetten. Ze veegt graag de kajuitvloer en het dek. Of ze hanteert de kettingzaag voor brandhout. Dat houdt haar ook even bezig. Hoewel ook dan het mondje nauwelijks stilstaat.

‘S Avonds als ze rozig in haar bedje ligt en de luikjes bijna dicht vallen, zegt ze slaperig tegen me: ‘Mam, houd vol met mij hè!’