“Met zo’n kleintje en een puber is dat toch niet verstandig.”

“Ze komen wel op andere gedachten.”

“Ze durven uiteindelijk vast niet.”

“Ze komen niet verder dan Europa.”

Dat was 2018. 

Inmiddels zijn ‘ze’ bijna drie jaar verder. We gingen dus wel. We gooiden de trossen los en legden met z’n vieren al 20.000 mijl af. We staken twee oceanen over, doorstonden slecht weer, tegenspoed en corona gedoe. Gooiden elkaar soms van ellende bijna overboord. En de meiden waren ons regelmatig spuugzat. (Andersom overigens ook hoor). 

Maar wat een reis is het geweest tot nu toe. Niets heeft ons kunnen voorbereiden op de ervaringen die wij met z’n vieren hebben gedeeld. Maar ik ben trots. Op de avonturen die we meemaken. Klein en alledaags, groots en meeslepend. In steden, op eilanden. Onder de sterrenhemel, onder water. Op de mooiste afgelegen plekken van deze aarde. Wat een wereld mogen wij leren kennen! 

De dalen zijn veel dieper, de pieken veel hoger. Maar ook als het tegenzit, houden we onze kop omhoog. Dit is immers leven! 

Dikke veer in de reet en hart onder de riem voor iedereen die het anders doet. Die durft af te wijken van de gebaande paden. Die weerstand, onmogelijkheid en tegenslag weet om te buigen naar meebewegen, kansen en hoogtepunten. 

Ja er zijn zuurpruimen en criticasters. Die vinden dat we niet leven naar de maatstaven van onze samenleving. En ons erom veroordelen. Dan denken wij altijd maar: ze hebben gewoon niet de moed het zelf te doen. 

Chapeau voor iedereen die tegen de stroom in durft te zwemmen. Het is niet altijd eenvoudig maar er komt een enorme kracht uit voort. Blijf zwemmen, blijf de hoogtepunten vieren en de verschillen omarmen. Blijf je verwonderen, met heel je hart ❤️

Dankjewel Tjaart en onze lieve dappere stoere meiden! En dankjewel aan al onze lieve familie en vrienden die altijd achter ons staan, ons helpen en door onze ogen met ons meereizen. Dit avontuur beleven we samen.