LINDA column: Balans is nog geen evenwicht
Ik staar naar de vieze handen van Tjaart. Ze zijn bebloed en bezaaid met schrammen. Zijn vingers zitten onder de olievlekken en ik zie dikke zwarte randen onder zijn nagels. Mijn eigen exemplaren zien er niet veel florissanter uit. Alleen zijn de zwarte randen bij mij rood. Van de verf op de romp die ik onderhanden neem. Niet dat ik voorheen het gemanicuurde type was, maar dit is wel het andere uiterste.
Zeeën van zweet
Na drie heerlijke weken bij familie en vrienden in Nederland zijn we terug op de Zouterik. Maar zo zout is ons varende huis niet. En drijven doet ze al helemaal niet. Ze staat op de kant, op hoge poten. Wij daarentegen drijven in het zout. Van het zweet welteverstaan. Buiten op de werf tikt de thermometer regelmatig de veertig graden aan. Om van de temperatuur in de boot maar niet te spreken. Zodra we één teen binnen zetten, gaan alle sluizen al open en binnen no time gutst het zweet langs ons lijf.
Karate Kid visioenen
Er moet geklust worden. Tjaart monteert het gereviseerde stuursysteem dat we met veel moeite in handbagage heen en terug langs de douane geloodst kregen. Ik maak ondertussen de schroef pokkenvrij. En wie herinnert zich nog de ‘wax on wax off’ scène met Mister Miyagi en de Karate Kid? Nou, dat ben ik. Met plamuurmes en draaiende bewegingen met een schuursponsje haal ik de laatste schelprestjes van de romp om haar opnieuw in de antifouling te kunnen zetten. Dat geeft een beschermlaag tegen aangroei van ongewenste zeeflora en –fauna.
Voor ons vertrek naar Nederland was de Zouterik ook al een drijvende werkplaats. Toen waren we aan het zagen, timmeren, schuren, gronden en lakken. Minder heet dus minder zweet maar wel hadden we alle vier verstopte neuzen en longen van al het stof. Geloof mij, je wilt niet klussen op een boot terwijl je erop woont. Terwijl dat klussen nu juist wel noodzakelijk is om er weer een hele tijd op te kúnnen wonen.
Overhellen naar links
Met al dat geklus zijn we bezig een nieuwe balans te vinden. De boot helt teveel over naar bakboord omdat daar nu eenmaal de meeste opbergruimte zit. Maar die focus op één zijde van de boot is niet handig. Welke eenzijdige focus in het leven is dat wel? Voor de boot betekent het dat ze links veel sneller groen wordt van alle aangroei dan rechts. Dat ziet er niet uit. Bovendien is het gewoon niet fijn als je altijd net een beetje scheef zit of ligt. Tot slot is het gewoon keihard nodig om extra opbergruimte te realiseren voor de 100 kilo schoolboeken van Berber en Linde die momenteel op een vrachtschip de oceaan oversteken en voor alle proviand die we voor onze 9 maanden in de Pacific keihard nodig zullen hebben.
Er moet dus gewicht naar de rechterkant. Maar dan moet daar wel ruimte zijn. Dus timmeren we nieuwe boekenkasten, creëren we extra ruimte aan stuurboord boven de watermaker en tillen we Berbers matras 25 cm de lucht in om over een lengte van bijna 2 meter extra ruimte voor blikken en boeken te realiseren. Na twee weken timmeren, zagen, schuren en lakken geeft al die extra ruimte ons letterlijk en figuurlijk lucht. Met een tevreden gevoel laten we de boot in de haven van Curaçao achter en vliegen wij naar huis.
De persoonlijke balans is even zoek
Maar drie weken in Nederland hebben onze aanvankelijke tevredenheid danig de das om gedaan. Eenmaal terug op de Antillen is bij onszelf het evenwicht ver te zoeken. We moeten weer acclimatiseren. We missen onze familie en vrienden. We moeten wennen aan Curaçao, aan de hitte en aan leven zo dicht op elkaar, 24 uur per dag.
Als ik het even niet meer zie zitten en moedeloos mijn hoofd in mijn vieze handen laat zakken, denk ik aan die weken voorafgaand aan ons vertrek naar Nederland. Aan de balans die we zochten en vonden door het timmeren van nieuwe boekenkasten en het realiseren van een beter evenwicht in de boot. Door gewoon lekker met elkaar bezig te zijn, hoe vies we ook werden. Gewoon doen en niet teveel denken.
Dus dat doe ik nu ook. Van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan zei m’n vader altijd. Ik pak de schuurmachine en het plamuurmes er maar weer bij en zet mijn mondkapje op.
Het nieuwe evenwicht gloort aan de horizon. Niet alleen voor een betere balans in de boot, maar ook voor mezelf. Ik weet het zeker.
