Mijn vrijheid

Vraag 10 mensen wat vrijheid voor ze betekent en je krijgt even zoveel verschillende antwoorden. Een gesprek met een 80-jarige zal gaan over verliezen en terugvinden, over verworvenheden van de tijd, misschien over de vrijheid van bezit. Als ik mijn 14-jarige ernaar vraag hoor ik woorden als ‘doen wat je wilt’ en ‘zijn wie je bent’.

Ik heb me altijd vrij gevoeld. In de letterlijke betekenis. Dacht ik. In mijn keuzes, klein en groot. In mijn leven, werk, sociale omgeving. Ik dacht dat ik de keuzes maakte die ik wilde, dat ik me de vrijheid toe-eigende die ik verlangde.

En ik dacht me me met een zeilreis nog net een tandje vrijer te kunnen voelen.

Zo was het ook, dat eerste jaar. Toen we deze reis startten, betekende vrijheid niets meer dan het veranderen van onze externe omstandigheden. Opdrachtgevers on hold, huis en spullen verkocht, boot gekocht en gáán. Een soort lange vakantie, niets moest, alles kon. Ik zou dat vrije gevoel wel even voordoen. Wie maakt me wat? Dat idee.

Maar natuurlijk donderde ik al snel van die wolk. Ik kon nog zo stoer zeggen dat ik niet bang was voor verandering maar zodra ik uit m’n comfortabele leventje stapte, voelde ik me ineens niet meer zo vrij. Alle houvast die ik ongezien altijd had gehad, of voor lief had genomen, was nu weg. Kennelijk stond houvast aan dagelijkse normen, structuren en bezit synoniem voor vrijheid.

Na drie jaar reizen is het anders. De vrijheid die ik nu ervaar heeft zich ontwikkeld, kent een diepere laag. Is gegroeid van het simpele gevoel van wind in je haar en maar kijken waarheen ze je blaast naar iets fundamentelers.

Na drie jaar is dit geen avontuur meer, maar ons leven. Een leven met de elementen. Weinig spullen, geen werk of voldoening uit opdrachten, weinig intellectuele uitdaging, geen aansporing door een ander dan jezelf, leven met de dag en 24/7 in elkaars gezichts- en gevoelsbeleving. Hoe leuk het voor de thuisblijvende buitenstaander ook lijkt zo’n zeilreis over de wereld, als je op dit bootje zit is het af en toe best pittig.

Ik dacht: is dit het nou? Leuk zo’n reis en al die plekken en elkaars nabijheid maar wie ben ik zelf nou eigenlijk? Ik zorg, ik kook, ik was, geef les. Ik geef een nachtzoen en een kus op een zere knie. Wat nou vrijheid? Alles vaarwel gezegd om me bekneld te voelen? (Hoewel het wel mijn zelfverkozen beknelling was; wat dan misschien weer wel op vrijheid duidt...)

Na drie jaar komt langzaam het antwoord. Of eigenlijk niet één exact antwoord maar druppelsgewijs een weten. Een oergevoel dat heel langzaam groeit en niet te stoppen is. Een rotsvast vertrouwen in mezelf. Dat de vrijheid die ik ervaar uit mijn binnenste komt. Dat ik zelf het vermogen heb ontwikkeld mijn innerlijk tot haar recht te laten komen. Met geduld, liefde, zachtheid, flexibiliteit en compassie voor mezelf. Niet dat ik er al ben hoor, zeker niet! Maar ik leer en corrigeer elke dag.

Echte vrijheid is misschien wel dat ik mag zijn wie ik ben, met mijn al mijn fouten, zwaktes en onvolkomenheden. Want het zijn wel míj́n keuzes geweest die daartoe hebben geleid.

Omdat ik probeer te leven in lijn met wie ik echt ben. Dat ik sterk kan zijn als het leven daarom vraagt. Maar dat ik ook, voorál ook, kwetsbaar mag zijn als ik dat nodig heb.

Mijn vrijheid zit niet meer in geld, bezit, werk of erkenning. Mijn vrijheid zit in mezelf. In mijn vermogen om me vrij te voelen, geestelijk en emotioneel, ook al heerst buiten de chaos.

Mijn vrijheid is het vertrouwen dat ik heb in louter mezelf!