‘GEWOON DIEP ADEMHALEN, DAN LUKT HET WEL’
Hoe mijn puberdochter haar angsten op de Stille Oceaan bedwong
Het is gezichtsbedrog, dat weet ik zeker. Toch lijken Lindes ogen blauwer dan toen we 42 dagen geleden wegvoeren van de Panamese Las Perlaseilanden. Alsof de spiegels van haar ziel de kleur van de oceaan hebben aangenomen waar ze de afgelopen zes weken dag en nacht naar keken.
Land in zicht
Op onze voorlopig laatste avond midden op zee praat ik met mijn 13-jarige puberdochter over de oversteek van Zuid Amerika naar Frans Polynesië, 42 lange dagen zeilen die nu bijna achter ons liggen. Vanochtend bij het eerste daglicht, mijn wacht was net begonnen, zag ik het: land in zicht! Wat een overweldigende ervaring na al die tijd op het grote blauw van de Stille Oceaan. Linde was net wakker en moest twee keer in haar slaperige ogen wrijven om het te geloven. Daar in de verte aan bakboord lag Fatu Huku, het eerste kleine rotseilandje aan de meest oostelijke kant van de Frans Polynesische Marquesas eilanden.
We zijn inmiddels een paar uur verder en zien steeds meer contouren van eilanden opduiken. Groene schimmen, beloftes van steil uit de zee oprijzende bergen. Toppen gehuld in mysterieus aandoende nevelen. Frans Polynesië is na twee jaar zeilend onderweg zijn, de bestemming waar we zo lang over gedroomd hebben. Een weinig bezochte groep eilanden door haar afgelegen ligging midden in de grootste oceaan ter wereld, tussen Zuid Amerika en Nieuw Zeeland. Een nieuwe bestemming, een nieuwe cultuur, een nieuwe maatschappij. En daar zijn we met ons gezin helemaal zelf vanuit Nederland naar toe gevaren. Het is soms nauwelijks te bevatten.
Opnieuw in quarantaine?
Maanden vol nieuwe avonturen liggen voor ons na 42 dagen verstilling. We kunnen het nog niet geloven, zeker niet als we bedenken dat we vóór die zes weken op de oceaan ook al 66 dagen in quarantaine op de Las Perlaseilanden hadden doorgebracht. Onze lijven zijn slap en stijf, we vragen ons af of onze benen het nog wel zullen doen na 108 dagen overwegend op ons schip te hebben doorgebracht. Maar onze wil en energie zijn des te sterker en vastberaden. Er wachten ons nog een paar dagen quarantaine als we morgen aankomen maar dan zullen we gulziger dan ooit dit nieuwe land midden in de Pacific in ons opnemen.
Angstvisioenen
Maar voor het zover is, kletsen we over de tijd die achter ons ligt. Ik vraag Linde wat haar grootste emotie is geweest sinds we op 14 maart voor het laatst legaal op vaste wal in Panama Stad waren. Haar blauwe ogen staren in de verte voor ze ‘angst’ als antwoord geeft. “Voor we vertrokken, was ik bang. Bang voor corona, bang dat oma of iemand anders thuis ziek zou worden, bang dat wij dan niet op tijd thuis zouden kunnen zijn. Ook was ik bang voor de oversteek. Voor slecht weer, hoge golven, een aanvaring met een container. Bang dat we niet veilig zouden zijn op de Zouterik.” Ik laat haar woorden even op me inwerken. Jeetje, mijn dappere dochter... Tranen prikken achter mijn ogen, maar ik slik ze weg. Als zij het kan, 13 lentes jong, dan kan ik het ook.
Hoe ze het heeft overwonnen die angst? Ze groeide. Elke dag kreeg ze meer vertrouwen. In zichzelf, in de Zouterik, in ons als gezin. Ze vertelt dat ze, eenmaal over de helft van de oversteek, ’s nachts niet meer wakker werd van elk geluidje. En dat is knap. Want een schip op zee maakt lawaai, veel lawaai. Zeker als haar boeg met windkracht 7 door golven tot 4 meter klieft en als een notendopje heen en weer gesmeten wordt.
Werelddochter
Ademloos luister ik naar mijn oudste dochter. Het was een pittige oversteek. Zones met wind en stroming tegen, hoge golven en periodes met windstiltes. We hebben het allemaal meegemaakt. Van school kwam het niet elke dag. De Zouterik was soms net een op hol geslagen kermisattractie maar dan 24 uur per dag. Eenvoudig de dag doorkomen met een boek lezen, muziek luisteren, spelletje doen of gewoon een beetje hangen was dan al uitdagend genoeg. Alsof het zo moet zijn, is vandaag, de dag voor aankomst op Nuku Hiva alles anders. Na ruim 4000 zeemijlen laat de oceaan zich van haar beste kant zien. De zee is relatief kalm, er staat maar een beetje deining. De wind waait slechts met een paar knoopjes en langzaam blaast ze ons de laatste 70 mijl tussen de eilanden van de Markiezen door.
Haar angsten overwonnen
Ik realiseer me dat onze meiden meer hebben geleerd van zes weken op zee dan van alle schoolboeken die de Zouterik met zich meetorst. Les geven aan een middelbare schoolleerling en een kleuter in groep 1 betekent ook deze overtocht weer letterlijk ‘elke dag leren van wat er op ons afkomt’. Soms is dat een lesje Aardrijkskunde in de praktijk als we Galapagos passeren. Soms een les toegepaste Biologie als we de Mahi Mahi fileren die we onderweg hebben gevangen. Maar meer dan welk vak ook, zijn deze 42 dagen voor Linde een les geweest in zelfkennis. Haar angsten overwinnen, leren dat je op jezelf mag vertrouwen, leren om te gaan met onzekerheden, het leven nemen bij de dag en durven toe te geven aan je emoties, wat een levenslessen heeft onze puber in korte tijd geleerd!
Linde bladert door een oud magazine als ze een quote tegenkomt. “Kijk mam, dit bedoel ik nou als je me vraagt wat ik de afgelopen periode heb geleerd.” Ze draait het blad om en ik lees ‘Diep ademhalen, dan lukt het wel’. Ik glimlach en geef haar een dikke welverdiende knuffel. Wat zullen we blij voet aan vaste wal zetten!
