We love the seventies

Zondag 11 april, 18 dagen op zee, nog 1100 mijl te gaan

Soms moet ik denken aan een jaren 70 tafereeltje als ik bij ons aan boord naar binnen kijk. Je-weet-wel. Vader leest de krant in de grote fauteuil, zijn gepantoffelde voeten op een krukje, af en toe dommelt ‘ie even in. Moeder de vrouw brengt hem in keukenschort een kopje koffie terwijl ze de afwas doet. De kindertjes spelen fluisterend, gekleed in keurige jurkjes en spencertjes met gladde haartjes en speldjes erin. Alles overdekt met een waas van die typische oranje/gele jaren 70 kleuren. 

De 2021 variant aan boord van Zouterik tijdens deze oversteek is als volgt. De dag begint tegen zessen als Mariska’s wacht net een uurtje jong is. Berber meldt zich met een brede grijns en staat gelijk ‘aan’. Kletsen over haar dromen, knuffelen, boekjes lezen, ‘mam ik heb honger’. We proberen stil te doen in het deckhouse maar stil vindt Berber stom. 

Er komt een grommend geluid vanaf de bank. Daar slaapt onze tiener al de hele overtocht omdat haar bed voorin af en toe net een vliegtuig met turbulentie is. Linde vindt stil niet stom maar zes uur ‘s ochtends wel. Ze negeert Berber, pakt de iPad en kijkt voor de 15e keer alle seizoenen van ‘How I met your mother’ (alle andere series op de harde schijf zijn op en Netflixen kan niet op de oceaan).

Ik maak ontbijt, kneed brooddeeg, maak kwark en inspecteer onze versvoorraad. ‘Wat kan ik nog met 2 verlepte wortels en wat uien?’ Elke dag weer een hoofdbrekend thema. Tot we bij de conservenvoorraad zijn aanbeland. Dan wordt de keus ineens weer groot. ‘Eten we vandaag doperwten, wortelen, bieten, linzen of boontjes?’

Tjaart komt tegen tienen gapend zijn bed uit. Die wisselende nachtwachten van ons zorgen toch voor een permanent slaaptekort. Inmiddels dwarrelt de geur van versgebakken brood door de kajuit. De man des huizes eet zwijgend een bakje kwark, drinkt koffie en begint dan met het stillen van zijn klushonger. Altijd wat te doen op zo’n boot. 

Heel anders dus eigenlijk dan dat jaren 70 huiskamer tafereeltje. 

Want niet Tjaart gooit de vishengel uit, dat doet Linde direct ‘s ochtends. Niet Mariska doet de afwas, dat doet Tjaart tijdens zijn eerste wacht, zonder pantoffels. 

We hebben geen keurige kleren aan, daarvoor is het veel te heet. We leven de hele dag in ons ondergoed. Op dat keukenschort na, dat heb ik dan weer wel om. Niet om kleding te beschermen want die heb ik dus niet aan maar om veiligheidsredenen. Regelmatig dondert er iets van het aanrecht of vergeet ik het fornuis op cardanisch te zetten. 

Onze haren zijn niet netjes gekamd want zout en wind en zon maken er toch direct weer coupe windhoos van. Hoewel Linde me wist te melden dat het de nieuwste mode in NL is om je haar met een zoutproduct te bespuiten omdat je daar een ‘strandcoupe’ van krijgt. Doen we dus onbedoeld toch met de trends thuis mee! 

De kindertjes spelen niet fluisterend want regelmatig knettert het hier tussen de puber en de kleuter. 

Waarom ik dan toch dat lieflijke jaren 70 beeld voor ogen krijg bij ons? Omdat mij dat zo’n huiselijk, harmonieus en gestructureerd gevoel geeft. En hoewel hier bij ons op Zouterik alles anders is, zijn het toch die harmonie en structuur die onze dagen op de oceaan kenmerken. Alles heeft z’n tijd, alles heeft z’n plaats. Harmonie en structuur helpen ons door de dagen, terwijl we meebewegen met het ritme van oceaan en weer. We leven net als dat gezin 40 jaar geleden in ons eigen kleine huiskamertje, dobberend op zee. 

Dat onze bankkussens ook die typisch okergele jaren 70 kleur hebben, geeft nog net dat laatste zetje.