Hartsvriendinnen in twee weken tijd

“Hi, I’m Amelie. We just arrived in the marina today. Would you like to hang out together some time?” Een blonde tiener, een kop kleiner dan onze lange Linde maar met dezelfde pretogen lacht ons toe vanaf de steiger. Eerder die avond aten we bij de rollende keukens verderop langs het water en hadden de meiden elkaar al ‘ontdekt’. 

In onze inmiddels twee en een halve jaar durende zeilreis rond de wereld, ontmoeten we eigenlijk veel minder boten met kinderen dan we vooraf hadden gedacht en gehoopt. En als we ze al tegenkomen, zijn het veelal kinderen in de leeftijd tussen 7 en 9. Te oud voor Berber, te jong voor Linde. Voor Berber is dat niet zo erg. Die speelt met haar zus, met ons en met iedereen die ze tegenkomt, volwassen of kind. Maar als je 14 bent, behept (of gezegend?) met een bescheiden aard en een bij de leeftijdsfase horende drempel om andere talen te spreken, is het zoeken naar een speld in een hooiberg naar een leeftijdsgenote met dezelfde karaktereigenschappen.

Vloeiend in de Engelse taal

Zo iemand is Amelie. Weliswaar een jaartje jonger dan Linde, maar net zo aimabel als haar naam doet vermoeden. Ze komt uit Engeland en is met haar ouders en hun prachtige schip Septemberook op wereldreis. Al snel zijn de meiden onafscheidelijk. Was een vreemde taal ruim een jaar geleden nog een reden om geen contact te zoeken, nu vormt een Engelssprekende vriendin geen enkele barrière meer. We horen onze dochter vloeiend Engels spreken en verwonderen ons soms over de enorme woordenschat die ze heeft, inclusief het vermogen om zelfs grappen in het Engels te maken en te begrijpen. 

Flaneren door de stad

Linde heeft een nieuw skateboard voor haar verjaardag gekregen en doneert haar oude aan Amelie. Samen denderen ze over de steigers en flaneren ze over de boulevard voor de Marina. Ze gaan samen de stad in om te shoppen, chillen met een zak chips en een filmpje en lopen de deur bij elkaar plat. Linde wordt erg blij van Amelie en omgekeerd geldt hetzelfde. Wij vinden het geweldig om die meiden puberaal met elkaar te zien doen. Ze beïnvloeden elkaar ook. Als Amelie halverwege de ochtend soms onverwacht naast Zouterik staat en met een schuin glimlachje beweert dat school al af is voor vandaag, verschijnt nog geen tien minuten later haar moeder die met een streng gezicht Amelie terug naar huis dirigeert. Al snel ontdekken we waar deze onschuldige intrigantentrekjes vandaan komen. 

Kostschool

Tijdens een gezellige avond aan boord van September vertelt Amelies vader dat ze op een Engelse private school heeft gezeten en ook na terugkomst weer het private system ingaat. In Engeland is er een behoorlijke scheiding tussen zogenaamde ‘state schools’ en ‘private schools’. En als je naar een private school gaat, betekent dat dat je door de week niet naar huis gaat. Een soort kostschool dus. Tja, en als jong meisje wil je ook wel eens door de mazen van de wet kruipen en ontsnappen aan je begeleiders. Precies wat Amelie hier in praktijk brengt en ook Linde ongemerkt bijbrengt. Zeker nu het kerstvakantie is en er lange dagen met bijbehorende zeeën van mogelijkheden vóór de meiden liggen. 

Normaal pubergedrag

Ze giechelen, fluisteren en rennen tussen Zouterik en Septemberheen en weer. En soms zijn ze ook gewoon een hele tijd zoek. Wij realiseren ons dat dit voor onze puber in Nederland normaal zou zijn. We vinden het dan ook heerlijk dat de meiden elkaar hebben gevonden. We hebben daarom de kerstvakantie wat eerder laten beginnen. Zijn social skills, de mogelijkheid om te chillen met vriendinnen en in een leeftijdsgenote te herkennen wat je zelf ook voelt, ervaart en vindt van je leven immers niet net zo belangrijk als school?