Bittersweet goodbyes

Tientallen, misschien wel meer dan honderd keer deden we het al de afgelopen 3 jaar. Je zou dus denken dat we gepokt en gemazeld zijn. Onze hand er niet meer voor omdraaien. En er zeker geen traan meer om laten. 

Maar nooit eerder was het zo moeilijk als deze keer. Uitzwaaien. 

Linde houdt een namenlijst bij. Van alle boten en hun bemanning die we in de afgelopen 36 maanden zijn tegen gekomen en waar we langer dan een paar dagen mee zijn opgetrokken. 

De Moorea’s komen daar voor het eerst in voor als we ze na 16 maanden reizen in Santa Martha, Colombia ontmoeten. Moorea is natuurlijk niet hun achternaam, ze heten Johan en Sylvia met hun dochters Lisa en Sienna. 

Maar zeilers onder elkaar noemen elkaar bij hun bootnaam. ‘We gaan iets drinken bij de Moorea’s, we gaan hiken met de Zouterikken’. Wel zo makkelijk. 

In Santa Martha Marina liggen de Moorea’s aan de andere kant van onze steiger, ze zijn onze achterburen. Veel tijd brengen we daar niet met ze door want zowel zij als wij laten onze boot achter en reizen enkele weken door het binnenland. Maar tussendoor keren we steeds terug op het thuishonk en delen we onze verhalen met elkaar. 

Hun meiden zijn ongeveer van Lindes leeftijd hoewel dat natuurlijk niet alles zegt. Vaak genoeg horen we mensen zeggen: ‘Oh wat leuk, ze hebben dezelfde leeftijd DUS dan zit het wel goed.’ Alsof leeftijd de enige factor is die bepaalt of vriendschap wel of niet ontstaat. 

Maar in dit geval klikken de karakters en interesses van de meiden ook. Lisa net als Linde ‘in to’ afleveringen Friends kijken, ontluikende interesse in fashion en social media. Sienna net als Linde ‘outdoorsy’, creatief en stoer. Ook fijn: alle meiden zijn sociaal, lief en vaardig genoeg om Berber een vanzelfsprekende plek in hun midden te geven. Ook al is het leeftijdsverschil groot. 

Moorea komt uit Hilton Head, South Carolina, aan de oostkust van de US. Maar eigenlijk komen ze ergens anders vandaan. Johan is Zuid-Afrikaan, Sylvia Duitse. Twintig jaar geleden emigreerden ze naar de US. 

Ik geloof dat we in november 2019 niet vaker dan twee keer een sundowner met elkaar hebben gedronken. Wat schuchter en voorzichtig brachten de vier meiden hun eerste uurtjes met elkaar door. Niet anders dan een doorsnee ontmoeting met mede-zeilers zoals we er in de afgelopen jaren zoveel hebben gehad. Koetjes, kalfjes en beleefdheden. Veel meer is niet nodig als je maar enkele keren een borrel met elkaar drinkt. 

Zij vertrokken eerder richting de San Blaseilanden en Panama dan wij en niet eerder dan drie maanden daarna zagen we ze weer. ‘Kijk mam, daar heb je die catamaran met die leuke meiden uit Colombia’, zei Linde toen we Shelter Bay Marina in Colón, Panama binnenvoeren. 

Al snel zochten de meiden elkaar weer op. Het contact intensiveerde. Er was een eerste sleepover, movie night en pizza party. Samen zwemmen in het zwembad van de marina en tijdens avondwandelingen met andere zeilers aapjes en sloths spotten in de bomen van de omringende Panamese jungle. 

Binnen enkele dagen na elkaar voeren we door het Panamakanaal en een paar weken brachten we met elkaar door. Ook wij, ‘de grote mensen’, vonden het steeds gezelliger met elkaar. Onze vrienden thuis zijn ons heel dierbaar maar live contact wint het wel van een schermpje. 

We besloten samen te vertrekken naar Frans Polynesië. Superleuke maanden lagen in het verschiet. Samen zwemmen, snorkelen, de Polynesische archipel verkennen. De meiden tuimelden over al hun plannen heen. 

Tot Covid ruw een einde maakte aan al die pret. Moorea vertrok op 20 maart voor de grote oversteek van 4200 mijl. Een afscheid was niet nodig want we zouden elkaar aan de overkant weer zien. Wij moesten nog een lek dekluik repareren en zouden een dag later losgooien. 

Dat werden dus 67 dagen later want op 21 maart 2020 sloot Frans Polynesië haar grenzen. 

Als Amerikaans staatsburgers kozen de Moorea’s ervoor uit te wijken naar Hawai’i, terwijl wij 67 dagen in quarantaine op Zouterik doorbrachten en uiteindelijk pas eind mei naar Polynesië vertrokken. 

Natuurlijk bleef het contact. Appjes, Instagram berichtjes, een incidenteel telefoongesprek. Maar zij zaten ruim 2000 mijl van ons verwijderd en elk beleefden we onze eigen avonturen. Friends for life waren we nog niet geworden dus het gemis was jammer maar draaglijk. We zouden elkaar ooit in ons leven wel weer eens tegenkomen. 

Tot Covid onze reis westwaarts dwarsboomde. En we ineens nadachten over het omgooien van onze route naar Hawai’i en Alaska.

Op 20 april 2021, exact 13 maanden na het onbedoelde en ongeplande uitzwaaimoment op de Panamese Las Perlaseilanden, zwaaiden de Moorea’s ons weer toe bij onze aankomst op Hawai’i. 

Het vervolg laat zich raden. Vanaf dat weerzien zijn we onafscheidelijk geweest. 

Wrang feit voor Moorea is dat ons nieuwe samenzijn slechts van korte duur zou zijn maar dat pakte anders uit. Een week na onze aankomst op Hawai’i zouden zij, opnieuw, naar Frans Polynesië vertrekken. Maar het land sloot z’n grenzen opnieuw en na die wrede speling van het lot haalden wij de Moorea’s over met ons mee te varen naar Alaska. 

Vandaag, na bijna 5 maanden elke dag in elkaars nabijheid te hebben doorgebracht, zwaaien we elkaar opnieuw uit. Samen eten, drinken, hiken, auto’s huren en surfen. Met z’n achten kamperen in een krappe 5-persoonscaravan. Samen vissen, samen klussen, samen gebogen over de motor en watermaker, samen aangevallen worden door een walrus, samen bang zijn voor beren. Spelletjesavonden, music nights, movie nights, barbecuen en zalm roken. Samen koekjes, cakes, taarten en toetjes bakken. Samen knutselen, tekenen, Friends kijken en shoppen. Samen lachen, praten, huilen en stil zijn. 

Tijdens een onverwachte steigerborrel gisteravond in Warm Springs Bay vroeg iemand aan Sylvia en mij of ‘wij of onze mannen meer ‘in love’ op elkaar waren’. 

Wat een rake vraag. 

Want wat begon als vriendschap tussen onze meiden, ontpopte zich als een hechte vriendschap tussen onze gezinnen en iedereen met elkaar. Berber adoreert Johan en samen speelden ze menig haven plat met hun gitaar-/mondharmonica optredens. 

We liepen de deur bij elkaar plat. Voor een kopje suiker of een ui. Maar ook voor een goed gesprek, een lach en een traan. Vrienden maken op reis lijkt eenvoudig maar door de oppervlakte breken lukt maar zelden. 

Onze meiden vergroeiden met elkaar en gedragen zich als zussen. Een bijzondere relatie tussen drie pubers en één 5-jarige in een beschermde, vaak toch wat geïsoleerde zeilerswereld. Maar samen met elkaar leerden ze elkaar én zichzelf beter kennen. Wat een waardevolle periode in deze soms vluchtige wereld. 

Geen wonder dus dat het uitzwaaimoment zwaar was. Moorea versnelt naar het zuiden om te overwinteren in Mexico alvorens ze, hopelijk, met hun 3e poging wel in Frans Polynesië belanden. Wij hebben langer de tijd omdat we hier ergens willen overwinteren. 

Onvermijdelijk volgen de laatste omhelzingen, een laatste cadeautje, nog één foto dan. En weg zijn ze. We tranen de baai een beetje voller en lopen verdrietig terug naar Zouterik. Wat zal het leeg zijn zonder Moorea aan onze zij. 

Maar één ding weten we zeker. We ontmoeten elkaar weer. En dat maakt dat dit bittere afscheid een zoete nasmaak krijgt. 

Fair winds and following seas dear Moorea’s. Until we meet again!