Het dier in elk mens
Jagen. Besluipen en dan toeslaan. Met maar één doel voor ogen: die prooi niet laten ontkomen. Bespieden, volgen en vervolgens met één trefzekere haal van die grote, scherp benagelde poten de zalmmaaltijd uit de rivier sleuren.
Triomfantelijk kijkt ‘ie omhoog. Recht in onze ogen. Onverwacht. Slingert z’n prooi een paar keer heen en weer 15 meter voor onze neus alsof ‘ie zeggen wil: ‘Don’t mess with me, this is MY restaurant!’
Met zo’n zelfde chirurgische trefzekerheid en bijna zonder kijken wordt geheel intuïtief het voedzaamste deel uit de zalm gepeuterd en opgegeten. Of meegenomen voor het kroost. Meedogenloos maar oh zo natuurlijk.
En wij kijken ademloos toe. Vanachter verrekijker en op veilige afstand. Want hoewel ze er berezacht en fluffy uitzien, zijn ze levensgevaarlijk.
Beren. Daar hebben we het over. In allerlei soorten en maten. Kodiakberen, bruine Grizzlies, zwarte beren. Veel moeders met hun kinderen. Meestal krijgen ze er twee tegelijk. Papa bears op jacht naar eten. Eindeloos veel hebben we er al gezien in onze vijf weken Alaska. Elke ochtend wanneer we wakker worden op een nieuwe ongerepte eenzame anchorage, scharrelen er wel beren langs het water of door het woud. Altijd op zoek naar eten in die korte zomers hier.
Eindeloos kunnen we er ook naar kijken. Fascinerend hoe ze soms traag en ogenschijnlijk lusteloos lummelen en soms doelgericht en pijlsnel uit de startblokken schieten.
Eerst was het net als met de haaien in Frans Polynesië. Je weet niet welke soort gevaarlijk is. Welk type valt aan en welke niet? Voor wie staan mensen op het menu? Waar kan je wel en niet zwemmen? Welk water kun je maar beter vermijden? Snorkelen of niet?
Zo ook hier. ‘Do you have bear spray on you?’, was de eerste vraag van een local toen we gingen hiken in Kodiak. ‘Eeeeh… nee, moet dat dan?’
Ja dat moet. Als je leven je lief is wel. Dus togen we naar Big Ray’s, de Bever van Alaska (want niemand is een binnenmens, steengoede pay off) en bespaarden we niet op die bear spray. En ach doe ook maar die geluidshoorn en die beerbel. En alsof dat nog niet genoeg is, nemen we op de wal ook nog onze over datum flares mee (een soort vuurpijlen) en onze misthoorn. Want hoe graag we de beren ook willen zien, liever niet van heel dichtbij. Dus maken we een bak ellende aan geluid zodra we onze dinghy uitstappen. Blazen op de misttoeter, gezang, gelach. Nog nooit eerder hebben we zoveel potjes vet al op de op tafel gezet.
De dreiging die van de beren uitgaat is groot. We doen dan ook alles om uit hun buurt te blijven.
Totdat het etenstijd is…
Want dan is deze mama net als die mama beer: vastbesloten om haar gezin een lekker maal voor te zetten. Dat oerinstinct brengt me naar dezelfde rivier waar de beren ook vissen. Minder trefzeker maar minstens zo doelgericht stort ik me op de krioelende zalmen naast mijn laarzen. Na een paar keer grijpen heb ik beet: een prachtexemplaar van een pink salmon. Een vet mannetje. Nog een keer grijpen levert een vrouwtje op.
Terwijl Tjaart en de meiden de omgeving in de gaten houden, ik plunder per slot van rekening de keuken van de beren, loop ik met twee zalmen de rivier uit. Zo. Het avondeten van vanavond is veilig gesteld.
Er zit kennelijk meer dierlijks in mij dan ik voor mogelijk had gehouden.
