Vertrekken of aankomen?

“Jij bent een vertrekker”, zei iemand laatst tegen mij toen ik mijn auto achteruit inparkeerde. Op mijn ‘verklaar je nader’ vraag, kreeg ik een uiteenzetting over dat mensen die hun auto vooruit inparkeren aankomers zijn en mensen zoals ik dus vertrekkers. Ik grapte nog: “En mensen die niet kunnen inparkeren dan? Zijn dat mensen die altijd maar onderweg zijn?”

Interessante gedachte. Aankomen en vertrekken horen allebei bij de reis, maar ze hebben wel een heel verschillende betekenis. Voor ons telt nu vooral het vertrek. Iedere dag wordt ons wel een keer gevraagd of we ‘d’r al zin an hebben’. We kijken vooral uit naar het weg ZIJN, want weg GAAN gaat nu nog even gepaard met veel actielijstjes afwerken en geregel.

Een lijst met wel honderd to do’s voor de boot is afgelopen maanden afgewerkt. Van grondig nakijken van de hele boot tot aanschaf van zonnepanelen en een andere koelkast. Van SSB-zender tot Iridium Go. Van meer kastruimte tot een zee-anker. Van een nieuw reddingvlot tot een watermaker. En net als je juicht bij de constatering dat het aantal vinkjes groter wordt dan het aantal to do’s, komen er weer nieuwe taken bij.

Om nog maar niet te spreken van alle andere actielijstjes die te maken hebben met vertrek. Uitschrijven uit de gemeentelijke basisadministratie. Uitzoeken wat dat betekent voor je fiscale status. Heb ik dan eigenlijk nog recht op een Nederlandse zorgverzekering? Oh jee, ik bouw dan geen AOW meer op (krijg ik dat überhaupt nog dan als ik op mijn 88e mag stoppen met werken?). Nieuwe paspoorten en rijbewijzen hoewel de andere nog wel een tijdje meekonden. Diploma’s halen waar je tot voor kort nog nooit van gehoord had. Officiële papieren aanvragen waarvan je het bestaan niet eens vermoedde. Een onderzoek bij de SVB naar je ‘status’. Wat doen we met ons werk, onze opdrachtgevers, onze bedrijfjes? Bellen met tientallen instanties om te informeren naar de consequenties van een tijd op reis zijn. Tig abonnementen opzeggen. Mensen teleurstellen omdat je geen tijd meer hebt om koffie te drinken. Wat doen we met ons huis? Hoe regelen we school voor de kinderen? Moeten we misschien een postadres of een briefadres of een postbus? Wat doen we met de auto’s? En de fietsen en de motor? Welke inentingen moeten we halen? Enzovoort, enzovoort, enzovoort…..

Maar naarmate de zon meer gaat schijnen en het aantal vinkjes op de actielijstjes groeit, verruimt ook onze blik zich. Mijn lieve vriendinnen Anja en Karin verrassen mij met een geweldige dag uit die ik nooit zal vergeten. We verdiepen ons in routes en bestemmingen en bekijken filmpjes met de kinderen van andere vertrekkers. Zien ze snorkelen met zeeschildpadden en vis eten van de barbecue. Zien ze zwemmen met biggetjes en mooie bestemmingen bezichtigen. En zien de bezorgde blikken plaatsmaken voor ontspannen, gebruinde gezichten en groeiend zelfvertrouwen. En dat is waar we naar uitkijken: aankomen in onze reis, zodra we eenmaal vertrokken zijn...