Ondergedompeld in het stadse leven

‘Rouge piétons, rouge piétons, ding, ding, ding, ding’, ‘I want to break free, I want to break free’, ‘tatuu-tatuu-tatuu-tatuu’. Het is tien uur ’s avonds, al ver na bedtijd. Maar wij kunnen de slaap niet vatten. De voetgangersoversteekplaats voor onze deur, het café met de live band en de sirenes van ambulances en brandweerauto’s die voorbij komen houden ons uit onze slaap. 

Herrie overal

Het is raar en onwerkelijk. Sinds we 8 maanden geleden uit Panama vertrokken, hebben we deze geluiden niet meer gehoord. Omdat we ze al zo lang niet meer gewend zijn, echoën ze des te erger na in ons hoofd. De eerste week op onze ligplaats in Marina Papeete, de haven midden in de hoofdstad van Frans Polynesië op Tahiti, ergeren we ons er dood aan. Om nog maar niet te spreken van al die mensen, al die auto’s, al dat lawaai en het stof. 

‘Wat doen we hier eigenlijk?’ vragen we ons die eerste dagen af. We verlangen terug naar de rust van de Tuamotu’s en de prachtige natuur die overal binnen handbereik was op de Marquesas. We kunnen niet meer elke dag een frisse ochtendduik nemen tussen de vissen, haaien en roggen. We kunnen geen water meer maken dus moeten weer water kopen. En als we douchen in onze buitenbadkamer in de achterkuip moeten we doeken ophangen om geen live attractie te worden voor de vele voetgangers die op de boulevard voor onze Zouterik passeren.

Wennen aan een nieuwe wereld

Klinkt als doffe ellende niet waar? Maar langzamerhand, na die eerste week, verstommen de geluiden die de eerste dagen als speldenprikken in onze hoofden klonken. We raken eraan gewend ons te bewegen tussen de mensenmassa’s. Na een paar dagen vergeten we ons mondkapje niet meer. Sterker nog, we hebben een paar vrolijk gebloemde exemplaren gekocht. 

We beginnen de winkels in de stad te waarderen. Eindelijk kunnen we onze versleten onderbroeken weggooien want er is voldoende keus in nieuwe exemplaren. Omdat we door toedoen van Covid maanden later op Tahiti zijn gearriveerd dan aanvankelijk gepland, is Linde uit al haar kleding gegroeid en gaan we een hele zaterdag shoppen. Ik zie onze puber opbloeien van al die leuke nieuwe korte broekjes, jurkjes, rokjes en shirtjes. 

Dertig soorten kaas

En dan de supermarkten… Maandenlang zijn we gewend rond te scharrelen in een soort huiskamersupermarktjes met weinig variatie. Gelukkig hadden we uit Panama nog enorme voorraden en viel het fruit op de Marquesas gewoon voor onze voeten. Hier op Tahiti is weer alles verkrijgbaar dat we van thuis gewend zijn. En dan minstens in tienvoud. Boodschappen doen is die eerste paar keer een ware attractie. We worden er zelfs duizelig van. We nemen er uitgebreid de tijd voor en scannen elk gangpad alsof de mooiste parels en diamanten in de schappen liggen. Alle soorten vlees en vis, tien merken pindakaas, twintig soorten limonade en, omdat we in een Frans overzees gebiedsdeel zijn, wel tien soorten stokbrood en dertig soorten kaas. Die eerste keren in de Carrefour, SuperU en Champion verlekkeren we ons aan al die delicatessen. Maar kort daarna bij de kassa komt helaas ook de reality check: boodschappen doen is hier minstens drie keer zo duur als thuis. Alleen de Franse producten als baguettes, paté en brie zijn spotgoedkoop, de rest is allemaal flink belast. Frans Polynesiërs betalen geen inkomstenbelasting dus moet de schatkist van de overheid worden gevuld vanuit producten die de bevolking koopt. 

Maar al snel leren we onze weg kennen in de schappen met promotions en huismerkproducten. Aangevuld met de blikvoorraden die we nog uit Panama hebben, redden we ons prima. 

Fietsen en longboarden in het park

Als we na een week een beetje gewend zijn aan het stadse leven, genieten we er volop van. We geven Berber op voor school en al na een paar dagen kan ze voor het eerst naar haar nieuwe klas. Voor Linde is er nu alle rust op Zouterik om haar schooltaken weer op te pakken. Wij werken onze to do lijst met klussen af en frequenteren de watersportwinkels en ijzerwarenhandels om alle materialen in te slaan die we nodig hebben voor reparaties. 

Ook is de stad handig voor allerlei ‘need-to-do’s’. Zo bezoeken we na een jaar eindelijk weer eens een tandarts, vereren we onze door de zon geteisterde huidjes met een controlebezoek aan de dermatoloog en regelen we allerlei administratieve zaken waarvoor WiFi noodzakelijk is. 

Als we Berber uit school halen om half vier, gaan we met z’n vieren en soms met nog wat andere zeilers naar het prachtig nieuwe park naast onze haven. Er zijn maar liefst drie speeltuinen voor kinderen en prachtig aangelegde paden naast groene grasvelden waar het heerlijk op relaxen is. We kopen voor Berber haar eerste kinderfietsje en na wat gepruts met zijwielen, sjeest ze na minder dan een week al zelfstandig door het park. Zwemmen, snorkelen en duiken kan onze jongste matroos natuurlijk al als de beste, maar fietsen kon ons kleine wereldburgertje nog niet. We kunnen weer een vinkje zetten. Linde krijgt een verlaat verjaardagscadeau en rolt op haar longboard vrolijk naast Berber. Even voelen we ons weer Amsterdammers.

Weekend vieren en ijsjes eten

Omdat we met twee schoolgaande kinderen weer structuur in ons dagelijks bestaan hebben, besluiten we ook weer weekenden in te voeren. Na vijf dagen school, vieren we elke vrijdagmiddag weekend met een ijsje en op zaterdag en zondag ondernemen we dingen waar door de week geen tijd voor is. We gaan naar het strand met lokale vrienden die we hebben leren kennen en we liften naar de grote Carrefour tien kilometer verderop waar we onze ogen uitkijken. 

We besluiten zelfs vakantie te houden want Berber heeft twee weken herfstvakantie. Ook voor Linde een goede reden om even te pauzeren. Temeer daar haar grote zus op bezoek komt vanuit Nederland. Bijzonder dat dat kan, ondanks de Covid-19 restricties. 

Genieten van het stadse leven

We moeten het toegeven: we hebben onze aanvankelijke reserves bij en aversies tegen Tahiti overwonnen en besluiten er volop van te genieten. Zelfs de voetgangersoversteekplaats en de live muziek voor onze boot storen ons niet meer. Hierna zullen we immers weer lang genoeg op onszelf aangewezen zijn op de rustige plekken van de Stille Oceaan. Zonder voetgangersoversteekplaatsen of drukke cafés.