De geruststellende uitstraling van een Jane Birkin tas
“Boem”, hoor ik. En dan “Au”, gevolgd door wat krachttermen. Verschrikt kijk ik om vanuit onze achterkuip. We liggen nog maar net in de haven van Mindelo op Kaapverdië waar we na een oversteek van 7 dagen vanaf de Canarische Eilanden vanochtend zijn aangekomen. Medezeilster N. van een ander Nederlands schip verwelkomt ons vrolijk op de steiger. Zij is er al een dag en staat te popelen om haar oversteekervaringen met ons te delen. Met de afspraak om ’s avonds samen uit eten te gaan, nemen we afscheid en N. springt soepel op de steiger.
Hechting nodig
Die blijkt alleen wat verder weg dan gedacht. N. blijft met haar slipper haken en valt genadeloos head first op de steiger. Ik spring van boord en zie ogenblikkelijk dat dit zich niet met een pleister laat oplossen. Er gaapt een behoorlijk gat ter hoogte van haar kin, het bloed gutst eruit. We pakken snel wat doekjes om de eerste nood te lenigen en ik haast me naar het havenkantoor om te vragen of er een ziekenhuis in de buurt is. Dit moet gehecht worden.
Dokter McDreamy
Vijf minuten later duw ik N. in een taxi en ga er zelf naast zitten. Twee weten meer dan één, we zitten per slot van rekening wel in een Afrikaans land. Na wat onhandig gedoe met het betalen van de taxi chauffeur, we hadden nog geen Escudo’s op zak, maar gelukkig glimmen zijn ogen bij het zien van Euro’s, lopen we het medisch centrum binnen. We trekken een nummertje en wachten op onze beurt. Het is een komen en gaan van mensen. We kijken onze ogen uit. Vooral één man in een witte jas valt op. Hij schrijdt door de ruimte, neus in de lucht alsof hij de koning zelve is, links en rechts in het voorbijgaan vriendschappelijke kussen uitdelend aan willekeurige vrouwen.
Pretty woman
Laat het nou net deze dokter zijn waar N. zich mag melden. Hij spreekt geen woord Engels, wij geen Creools en nauwelijks Portugees, maar het gat in N.’s kin valt niet te ontkennen dus het lijkt ons geen rocket science. Hij keurt de wond nauwelijks een blik waardig, pakt de telefoon, begint in onverstaanbaar Creools wat te roepen tot hij ons even veelbetekenend aankijkt en met een zwoele blik richting N. de legendarische woorden ‘pretty woman’ uitspreekt. We moeten lachen. Hij doet in ieder geval z’n best voor ons.
Hij gebaart ons hem te volgen. Opnieuw voert hij z’n toneelstukje op en kust minstens vier vrouwen voor hij ons opdraagt in een andere wachtruimte plaats te nemen. Zalvend glimlachend zegt hij gedag en schrijdt terug naar zijn eigen kantoor, ons verbluft achterlatend.
Hechten in een tandartspraktijk
Want we kijken om ons heen en zien tot onze schrik dat we in de wachtruimte voor een tandartspraktijk zitten. Heeft dokter McDreamy ons dan zo verkeerd begrepen? Voor we iemand om opheldering kunnen vragen, loopt een kleine, gedrongen, maar verzorgd uitziende vrouw op ons af. Het eerste wat opvalt is niet het ontbreken van een witte jas, maar de enorme tas die ze om haar schouders heeft en stevig met haar beide handen omklemt. We zijn beide geen tasfetisjisten, maar zien we dit goed? Het zal toch niet… Is dit nou een heuse Jane Birkin tas die hier zomaar met een klein Kaapverdiaans vrouwtje aan de haal gaat? Ze loopt vastberaden op ons af en gebaart ons haar te volgen door de deur van de tandartspraktijk…
Eenmaal binnen blijkt dat we ons in de gezamenlijke praktijk van een tandarts en een plastisch chirurg bevinden. Dokter Jane blijkt van het laatste soort te zijn. We slaken een zucht van verlichting. Ze nemen ons serieus, mevrouw is een dokter en die Jane Birkin tas doet vermoeden dat ze oog voor detail en esthetiek heeft. N. laat zich achterover zakken op het behandelbed en geeft zich over aan de hechttechnieken van dokter Jane.
Alles komt goed
We zijn inmiddels een week verder. De hechtingen zijn eruit en de wond geneest keurig. Littekenvrij is N. voorlopig nog niet, maar dankzij dokter McDreamy en de hechtkunsten van dokter Jane en haar Birkin Bag komt het helemaal goed met deze pretty woman.
Deze column is ook gepubliceerd op lindanieuws.nl.
