Geen verhaaltje voor het slapen gaan

“Mama kom snel, we zien een slang op het hekje bij de steiger!” Linde en Berber rennen met een sliert andere kinderen achter zich aan de ‘huiskamer’ naast onze ankerplek binnen. Hier ontmoeten alle zeilers elkaar op wisselende momenten gedurende de dag. In de ochtend wordt het programma voor de dag bij een kop koffie doorgenomen. ’s Middags plonzen de kinderen in het zwembad. En ’s avonds is een gedeelde fles Djogo (de Surinaamse benaming voor een grote fles heerlijk Parbo Bier) een prima basis voor het delen van de beleefde avonturen.

We lachen de opwinding van de kinderen eerst een beetje weg. “Is het geen grote hagedis?” “Weet je zeker dat je goed gekeken hebt?” Maar de volharding van de kinderen overtuigt me en ik loop mee het donker in naar het steigertrapje waaronder de afgelopen uren een prachtige hut is verrezen. Dekens, kussens, hapjes en drankjes. De kids hebben het zich hier comfortabel gemaakt.

Lokale slangenbezweerder

Ik hoef geen bril op te zetten om het slissende bekje te zien. Een dikkerd is het niet, maar juist z’n iele lijf en z’n lengte boezemen me angst in. Brrr, wat een engerd. Vanaf een afstandje kijkt hij me met priemende oogjes alert aan. Hij heeft z’n kronkelige lijf kunstig om de spijlen van het hek geslagen. Hmmmm. Ik roep er een local bij die klust aan z’n auto. Zijn parate houding bij het noemen van het woord ‘slang’ verbaast me. Hij loopt mee naar het hek en bij het zien van de slang maakt hij een wild armgebaar en roept dat iedereen snel afstand moet nemen. Nu schrikken we toch wel. Een paar vrienden van onze slangenbezweerder komen aanlopen. Samen pakken ze een stok en proberen ze de slang te pakken te krijgen en te doden. Ik en een paar andere ouders houden de kinderen op afstand.

Gevaarlijkste slang van Suriname

Na een paar minuten is het leed geleden en gebaren de mannen ons dichterbij te komen. “Het is een Labaria, google maar even,” zeggen ze tegen de kinderen die met ogen op stokjes bang naar de slang staren. Mijn vingers razen al over de toetsen. Het blijkt een ‘gewone lanspuntslang’ te zijn, een potentieel dodelijk exemplaar, verantwoordelijk voor de meeste slangenbeten in Zuid Amerika. ‘Zonder medicatie kan de beet dodelijk zijn’, is de opmerking die mij natuurlijk het meest verontrust. Zo ‘gewoon’ is die slang dus niet. We bedanken de locals uitgebreid nadat ze hebben benadrukt dat de kinderen vanaf de schemering niet meer naast de rivier moeten spelen. “Veel te gevaarlijk”, bezweren ze mij.

Ik realiseer me dan pas goed dat we echt in Zuid Amerika zijn en dus te maken hebben met andere gevaren dan een muis of spinnetje in Nederland. We nemen een Djogo op de goede afloop en ik beloof mezelf nooit meer laconiek te reageren als een van de kinderen iets verontrustends heeft gezien.