Groter

Groot, groter, grootst.

Een van de redenen waarom we een tijdje weg wilden uit Nederland. Dat heel klein is. Maar in mentaliteit toch graag in veel dingen de grootste wil zijn. 

Ook om ons heen was ‘groter’ een veelgehoord thema. Een groter huis, grotere auto, hogerop op het werk, een dikkere bankrekening…

Allemaal heel lovenswaardig hoor. En erg passend bij onze jaren 60/70 generatie. Je hebt toch niet voor niks gestudeerd en hard gewerkt? Ja toch, niet dan? 

Ja hoor. Ook wij deden het. Hard werken, sparen, huis kopen, auto, spullen, speelgoed voor de kinderen, meer spullen, verre vakanties…

Tot het begon te knagen. Op je sterfbed denk je echt niet terug aan die ene baan of die mooie auto. 

En wilden we onze kinderen niet laten zien en ervaren dat er ook een andere wereld is? Waarin minder niet per sé slecht is? Waarin weinig hebben niet altijd armoede betekent? Waarin niet meer willen dan je nodig hebt een heel mooi motto is? Waarin ‘groter’ niet per definitie meer of rijker of beter betekent? 

Wat zijn we daarin geslaagd.

Wat hebben we een rijkdom ervaren bij mensen die materieel vrijwel niets bezitten. Wat hebben we mogen meemaken dat leven bij de dag genoeg voldoening biedt voor een heel mensenleven. En wat hebben we geleerd dat groot leven niets te maken heeft met bezit, geld of rijkdom. 

Alaska is de overtreffende trap van groot. Nederland past er zesendertig keer in mensen. Ik zeg het nog maar eens: zes-en-der-tig keer! 

Niet alleen de oppervlakte is groot, de natuur is dat ook. Eeuwenoude gletsjers die torenhoog boven onze nietige Zouterik mastjes uitsteken. Bergtoppen bedekt met oeroude dennenwouden. Valleien waar je een mensenleven voor nodig hebt om te doorkruisen. Ijsbergen in de fjorden en sounds die zonder problemen een gat in onze romp kunnen slaan (als Zouterik niet van aluminium was geweest). Wat een patserige rijkdom. 

Mooie natuur zagen we in Frans Polynesië ook. Maar er is een groot verschil met hier: de natuur in de Zuid Pacific kent weinig bedreigingen. Aan land tenminste. Als je het gevaar van een fatale kokosnoot op je hoofd niet meetelt. 

In Alaska ligt ijs. Er zijn aardbevingen, aardverschuivingen en tsunami’s. Het sneeuwt, vriest, regent en stormt. Er zijn beren en elanden die heel vaak dodelijk gevaarlijk zijn. 

En toch zijn de mensen hier één met de natuur. Op een zelfde wijze die we ook op de eilanden in de Zuid Pacific hebben gezien. Alleen door de ontberingen zijn het niet alleen jagers maar ook verzamelaars geworden. Of gebleven. 

En in Polynesië is het nooit winter. 

Elke inwoner van Alaska jaagt, vist en plukt zich in de zomer een slag in de rondte om de vriezers voor de winter te vullen. Iedereen heeft hier een vis- en jachtvergunning. Wild als herten, elanden, konijnen, hazen, eekhoorns en zelfs beren wordt hier in de zomer gejaagd om in de winter van te eten. Emmers vol met bessen, blueberries, salmon berries, russian berries; we hebben ze allemaal leren determineren en ook wij plukken de struiken kaal. Ik sta alweer jams en compotes te maken. Net als van de mango’s in Polynesië. 

En dan de zalm. Met honderden, nee duizenden, zwemmen ze in de zomer tegenstrooms de rivieren in Alaska op. Niet omdat ze graag tegendraads willen zijn maar omdat het hun oerinstinct is om bovenaan die rivieren kuit te schieten en die eitjes te bevruchten. 

Beren jagen bij die rivieren op hun eten. Zalm is hun hoofdgerecht, besjes zijn het dessert. Zee-otters, zeeleeuwen, zeehonden, walvissen, dolfijnen en orca’s maar ook honderden vogelsoorten voeden zich met zalm en andere vis. 

En wij smullen er ook lekker van mee. 

Wat een grootse circle of life! 

En als de jacht gedaan is, de vis gevangen en de jam ingemaakt, dan ontmoet je de Alaska-inwoner. Niet in een fancy restaurant of in z’n grote huis of dikke auto. Niet in mooie kleding of op sjieke schoenen. 

Nee. 

We hebben hier letterlijk nog niet één local gespot die je het label ‘modieus’ kunt opplakken. De mode wordt hier bepaald door functionaliteit. Xtratufs zijn het standaard schoeisel van elke local. En sinds onze aankomst hier ook van ons. Geen sneaker of andere schoen heeft het daglicht meer gezien. Ook geen spijkerbroek, croptop of fancy leather jacket trouwens. 

In de befaamde Xtratufs, gedragen onder joggingbroeken, capuchontruien, donsjacks en mutsen gaat de Alaska-inwoner naar supermarkt, huisarts, familie of kroeg. 

Geen opsmuk, geen dikdoenerij, de natuur in deze onherbergzame staat is al groots genoeg. Kijk naar die enorme ijswand voor ons ieniemienie scheepje! Daar kan toch niets anders tegenop?