Marco B. heeft ongelijk
Afscheid nemen bestaat dus wel. We hebben het net gedaan. Met natte ogen het laatste stukje Nederland gedag gezegd onder de Spaanse zon. Met wangen vol biggelende tranen Arjan en Valentijn uitgezwaaid voor hun laatste weekje avontuur met z’n tweetjes.
Zondag kwam de camper met vrolijkheid het terrein van de jachthaven in La Coruña opgereden. Heerlijk om Linde weer in m’n armen te hebben en alle verhalen te horen over mooie kampeerplekken, vette golven om te surfen, lekkere eettentjes en veel meer gezelligheid.
En er was tijd. Arjan en Tijnie stapten aan boord (helaas zonder Chant en Madelief die al weer naar Nederland waren gevlogen) en voeren een paar dagen met ons mee. We zochten een ankerbaaitje even verderop uit en hebben kennis gemaakt met het leven in de Spaanse Ria’s. Dat betekende in ons geval twee dagen niet veel meer doen dan zwemmen, suppen, koffie drinken, hangen in de Lamzac (dankjewel lieve Manon, natuurlijk vergeet ik je niet!), toeren in de bijboot en veel kletsen. Voor Linde een fijne overgang, voor ons allemaal meer dan gezellig en bijzonder. Wat heerlijk om voor het eerst het vakantiegevoel te ervaren en ons te wentelen in het zalige nietsdoen in prettig gezelschap!
En nu zijn ze weg. Wat doe je dan? Je opent een envelopje (dank lieve Bas, Ietje, Lora en Thei) ‘voor het moment dat je aan een goede mop toe bent’, poetst lachend de tranen van je wangen en drinkt een kopje ‘familiethee’, voor de gelegenheid een zakje met een papa-Linde foto (dank oom Jeroen en tante Jelske). Vooruit, ook een stukje troostchocola erbij. En dan staan er twee lachende blonde meisjes met een schepnet op de steiger van de boot verderop die vragen of je mee gaat vissen en frozen yoghurt eten. Geleden is het ergste leed.
Linde is de verpersoonlijking van zen. Van leven in het moment, genieten van wat is, loslaten wat zich niet laat vasthouden en haar gezicht richten naar de zon. Wat staat ze heerlijk positief in het leven en wat kan ze goed relativeren. Ik zie een mooie jonge vrouw, nu al sterk genoeg om een deur te sluiten zonder dat ze precies weet waar ze naar toe gaat of hoe lang de reis gaat duren, maar toch al stevig genoeg in haar schoenen om vertrouwen te hebben in het onbekende. Was ik ook zo op mijn 12e? Ik kan alleen maar ontzettend trots op haar zijn. En samen met haar de deur openen naar het avontuur dat komen gaat. Viva España!
