Ode aan Delftenaren

Linde stormt naar buiten: “Mama, er komt allemaal rook uit de motorruimte!” Verontrust roep ik vanaf mijn positie aan het roer Tjaart omdat de motor ook een ander geluid maak dan normaal. “Motor onmiddellijk uit”, gebiedt hij me, terwijl hij zelf naar voren sprint om het anker te droppen. Ik kijk snel om me heen: het is mistig, we varen langs mosselpercelen en hebben weinig ruimte in deze vaarroute. Gelukkig is het hier maar 15 meter diep dus met onze 60 meter ankerketting hebben we voldoende om positie te kunnen houden.

Ik geef de meisjes opdracht buiten in de achterkuip te gaan zitten en daar te blijven. Tjaart duikt de motorruimte in om daar vijf en een half uur later met een verhit hoofd en bezweet lijf pas weer uit te komen. We hebben de nachten ervoor in ondiep water geankerd en er is zeewier in het motorsysteem terecht gekomen. Een onderdeel is als gevolg daarvan te heet geworden en verbrand/gesmolten. Met hulp van Kees Jan, onze ‘motorman’ thuis, heeft Tjaart een noodoplossing bedacht en daarmee een ongetwijfeld kostbare sleep naar de dichtstbijzijnde haven voorkomen.

Kees Jan is geweldig, dat staat buiten kijf. Maar het is vooral Tjaart zelf die er met zijn manier van denken en handelen voor zorgt dat voor elk technisch probleem uiteindelijk een oplossing komt. Dat maakt de rolverdeling op de boot kristalhelder. En daar heb ik eigenlijk helemaal geen moeite mee.

Grappig hoe mijn ego deze veranderingen ondergaat. Voor zover ik al last had van een ego overigens. Maar ik liet me er wel graag op voorstaan dat ik mijn eigen boontjes kon doppen. Meer dan zelfstandig en zelfvoorzienend in het leven sta. Het wemelt van vrouwen zoals ik die het allemaal wel alleen kunnen.

Ik kan me eerlijk gezegd wel voorstellen dat mannen hiervan in verwarring zijn geraakt. De rolverdeling die eeuwen hetzelfde is geweest, blijkt ineens veranderd, soms zelfs omgedraaid. Hoewel het begrip ‘huisman’ nog steeds op een twijfelachtige eer mag rekenen, is de gedeelde verantwoordelijkheid voor huishouden, kinderen en inkomsten in mijn omgeving wel gemeengoed geworden.

Toch rollen we ’s avonds onze koude lijven maar wat graag tegen onze vriendjes of echtgenoten aan. En vragen we ook, al dan niet smekend, of manlief even wil helpen met boren/wc ontstoppen/ladder opklimmen/zware spullen sjouwen of ingewikkelde reparatieklussen uitvoeren. Is dat nou omdat we het zelf niet kunnen? Nee, iedere vrouw met een beetje hersens en doorzettingsvermogen kan ook echt zelf die lamp wel aansluiten, gaten boren, kastje in elkaar zetten of wc ontstoppen. Maar juist het simpele feit dat er een rolverdeling is, dat er iemand is die maakt dat we er niet alleen voor staan, geeft soms toch echt een prettig gevoel.

Vijf weken al varend leven op de Zouterik maken mij heel duidelijk hoe bij ons de rolverdeling is en hoe die werkt. “X is ook een Delftenaar”, riep Tjaart vanochtend tegen mij terwijl hij vertelde over een mailtje dat X had gestuurd om te informeren naar het functioneren van de SSB zender waar ze samen mee bezig waren geweest.

Ik ben geen Delftenaar. Niet omdat ik er niet gestudeerd heb (duh!), maar omdat de aard van Delftenaren zodanig is dat ze elkaar, vaak onuitgesproken of met een half woord, allemaal begrijpen. Ze hebben een manier van denken, communiceren en handelen die het begrip van een Alpha als ik ver te boven gaat. Ik ben ook gestopt met proberen het te begrijpen, want dat lukt toch niet. Ik accepteer dat er een ‘soort’ is dat bestaat uit (sorry Delftse dames) overwegend mannen die zaken op een bepaalde manier strategisch, planmatig, organisatorisch en rationeel benaderen.

In ons geval heeft dat geleid tot ons daadwerkelijke vertrek. Zonder Tjaart en zijn mede-Delftenaren hadden wij nu nooit in Spanje gezeten. Niet op een boot tenminste.

Het begrip ‘Delftenaar’ moet overigens ruim worden opgevat. Ik schaar daar ook de mannen onder die niet in Delft hebben gestudeerd, maar die wel dezelfde eigenschappen, karaktertrekken en (deels) dezelfde kennis hebben. Mannen die alle technische problemen benaderen als een uitdaging. Als een project dat met behulp van eliminatie tegemoet moet worden getreden. Mannen die rationeel en chronologisch nadenken en handelen. Die het hoofd koel houden, ook al kookt de motor (of hun vrouw…).

Levend voorbeeld van dit soort is Top Fries Ulco de Vries die niet alleen in de voorbereiding van grote waarde is geweest maar die gisteren een standbeeld heeft verdiend door na slechts twee minuten heen en weer whatsappen een wifi aan boord probleem op te lossen dat mij na weken heen en weer bellen met de leverancier, nog zonder resultaat, bijna tot waanzin had gedreven.

Al die maanden zwoegen, achter de laptop tot diep in de nacht zaken uitzoeken, de kas van de TESO spekkend met tientallen extra overtochten naar werven in Medemblik en Workum, de verstoorde blik in Tjaarts ogen als ik een gesprek over koetjes en kalfjes begon, maar al snel weer wijselijk mijn mond hield omdat ik toch geen gehoor vond, alle onbegrip dat ik regelmatig voelde als er geen tijd, ruimte, energie of zin kon worden opgebracht voor gezinsuitjes…

Pas nu begrijp ik niet alleen, maar ervaar ik ook dagelijks aan den lijve waar dat goed voor is geweest, waar dat toe heeft geleid: dat wij nu op de Zouterik een varend leven leiden.

Niet dat ik het altijd even leuk vond. Sterker nog, regelmatig twijfelde ik aan onze plannen, vroeg ik me af waar we in vredesnaam aan begonnen waren en, eerlijk is eerlijk, ook onze relatie kwam nogal onder een vergrootglas te liggen. En nog steeds is het een uitdaging om balans te vinden in het samen leven en reizen met een Delftenaar. Maar nu we eenmaal Spanje hebben bereikt en het mooiste deel nog voor ons ligt, krijg ik steeds meer vertrouwen in onszelf, ons schip en in de kennis en kunde van mijn schipper. Diepe buiging dus voor die ‘Delftse school’!