Op weg naar een stipje in de Atlantische Oceaan

“Zullen we voor Marokko kiezen? En dan via Rabat of Agadir? Of past Madeira beter? Als we dan eerst via de Algarve varen, kunnen we de Karakter en de Phi nog even weer zien. Wat doet de wind eigenlijk de komende dagen?” Gebogen over verschillende weerkaarten bespreken we in de ankerbaai van Cascais, Portugal onze opties. Op 21 oktober moeten we op Lanzarote liggen want daar krijgen we in de herfstvakantie familie op bezoek. De weg daar naar toe kent nog meerdere mogelijkheden. Maar de tijd begint ook te dringen. Willen we vasthouden aan ons aanvankelijke plan en zo veel mogelijk zien? Of geven we toe aan onze steeds sterker wordende drang om wat langer op bepaalde plekken te zijn?

Tien weken van huis, een wereld van verschil

We zijn vandaag op de kop af tien weken onderweg. In tien weken tijd is ons leven drastisch veranderd. Geen huis of tuin meer, niet meer op de fiets naar school, in de auto naar het werk of haasten om te koken en de kinderen naar bed te krijgen. Ons leven draait nu om de richting en sterkte van de wind, een ankerplaats of haven vinden, de was doen en boodschappen halen, Linde les geven en klussen aan de boot uitvoeren. Onze boot is ons huis en de oceaan onze tuin. We hebben geen tv, internet is op de boot niet of beperkt aanwezig en alleen als we zelf actief op zoek gaan naar nieuws, druppelt er iets uit de buitenwereld naar binnen.

We zijn in tien weken tijd de Europese westkust afgezakt van Texel via (de wateren van) België en Frankrijk, de Kanaaleilanden en Spanje naar Portugal. We hebben hele kleine uitgestorven baaitjes en dorpjes gezien en grote levendige steden. We hebben gezwommen in ijskoud water en ons laten opdrogen in de brandende zon. We hebben mooie strandjes gezocht en gegeten bij heerlijke restaurantjes. Maar we hebben ook zelf de heerlijkste visgerechten aan boord bereid. We hebben nieuwe vrienden ontmoet en er weer afscheid van moeten nemen. En we leren onderweg. Niet alleen van Lindes Wereldschool, maar ook over onszelf. Zo leren we dat we het fijn vinden even te aarden op de plaatsen die we aandoen. Zodat we niet ons slechts passanten voelen, maar de plek echt even in ons kunnen opnemen.

Kwaliteit boven kwantiteit

Dus we kiezen voor Madeira. Dat betekent dat we de Algarve overslaan en Marokko links laten liggen. Het leven gaat over keuzes maken en dat is tijdens onze reis niet anders. Bovendien vinden we onze eerste overtocht van vijf dagen en nachten ook best spannend. Het is voor Linde voor het eerst dat ze langer dan een nacht onderweg is en we willen geen druk voelen omdat we tijd tekort komen. We leggen de 500 mijl liever af nu we nog ruim in ons tijdjasje zitten en niet pas als 21 oktober ons op de hielen zit en we bijvoorbeeld met slechtere weersomstandigheden te maken hebben.

We vertrekken op een zondagmiddag uit een gezellig Cascais waar net Europa’s grootste Iron Man wedstrijd plaatsvindt. Honderden afgetrainde mannen en vrouwen zwemmen, fietsen en rennen naar een hoge plaats in het klassement. Uit de luidsprekers schalt de stem van de speaker die de sporters opzweept en het publiek aanspoort steeds meer geluid te maken. We hebben een heerlijke week in Cascais gehad, zijn daar langer gebleven dan gepland. Elke haven of ankerbaai die we aandoen voelt een beetje als thuis, zeker met alle Nederlandse boten waarmee we inmiddels min of meer samen op varen. In verschillende samenstellingen wordt er gespeeld, geborreld, boodschappen gedaan, het weer besproken of geklust aan een technisch euvel op een van de boten. Ik vind het iets magisch hebben, het vermogen om ons snel ergens thuis te voelen als we op een fijne plek omringd zijn door mensen met min of meer dezelfde motivatie. Het is een kleurrijk gezelschap als we op een avond spontaan in onze kuip eindigen voor een borrel en er van andere boten etenswaren worden gehaald om samen broodjes hamburger te kunnen eten. Priceless moments.

Steeds opnieuw je thuis verlaten

Maar uiteindelijk maken we deze reis met onze boot, met ons vieren. En dus komt onvermijdelijk het moment van afscheid nemen en uitvaren. Zwaaiend naar achterblijvende boten verlaten we het rumoer van de baai van Cascais en maken we ons op voor de rust van de Atlantische Oceaan. Die rust voelen we nog niet direct. Hoe zal de wind zijn? Hoe hoog is de deining? Worden we zeeziek? Hoe moet het met Lindes school? Houden we alles heel? Talloze vragen spoken door mijn hoofd als Cascais aan de horizon steeds kleiner wordt. Elke keer opnieuw aan het begin van een wat langere reis speelt dat unheimische gevoel bij mij op. Letter unheimisch want we verlaten weer een plek die een beetje als thuis is gaan voelen. En dat gaat altijd gepaard met een beetje heimwee. Het is dus niet erg dat ik me zo voel, zo prent ik mezelf in.

Wennen aan het leven op de oceaan

Die eerste middag en avond verlopen goed. We kunnen heerlijk zeilen, zetten een rif  en varen met ruim 7 knopen snelheid de nacht in. Ik kan zelfs beneden koken en heb geen last van zeeziekte. Ook Linde en Berber houden zich goed. Tjaart is steady als altijd. Aan het eind van mijn eerste wacht gaat het mis. Ik zit net iets te lang beneden om een gebruiksaanwijzing van de AIS SART na te lezen en voel me misselijk worden. Het avondeten eindigt in het gangboord. Ik ga snel liggen en voel me in mijn volgende wacht gelukkig veel beter.

Zo rijgen de dagen zich aaneen. Gaandeweg voelen we ons allemaal veel beter. Linde komt zelfs aan school toe en kan een vak of 2, 3 per dag doen. We eten weer meer dan droge crackers en bananen en komen echt in een ritme. Ook tijdens het wachtlopen ’s nachts voelen we ons steeds frisser omdat we overdag af en toe ook nog een uurtje kunnen gaan liggen.

Een merkwaardig soort rust daalt over me neer. Er is niets anders dan oceaan en ons kleine varende huis dat ons voortgedreven door de wind naar een eiland midden in de Atlantische Oceaan voert. Voor het eerst voel ik me een echte oceaanzeiler. Dit voelt anders dan de oversteek van de Golf van Biskaje. Dat was een soort drempel die genomen moest worden, een verplichting al vroeg in onze reis. Deze oversteek is zelfgekozen. Dat voelt fundamenteel anders.

Oneindige oceaan, oneindig veel keuzes

Ik kijk ’s nachts uit over het water en tuur omhoog. Duizenden sterren twinkelen me tegemoet. Het besef dat we met z’n vieren op ons kleine scheepje maar nietig klein zijn onder deze oneindige sterrenhemel en op deze onmetelijke oceaan, komt keihard binnen. Onvoorstelbaar eigenlijk dat deze 12 meter boot ons de hele wereld over kan brengen. Of ze dat ook gaat doen, moet nog blijken. We hebben nog veel keuzes te maken de komende maanden. Maar de keuzes die we tot nu toe gemaakt hebben, bevallen ons goed. Madeira, here we come!