Heimwee naar een piepklein atol midden in de Stille Oceaan

Ze zeggen weleens dat je ziel langzamer reist dan je lijf. Zo ervaren wij dat ook. En op onze reis van Texel naar Tahiti hebben we al heel wat stukjes van onze ziel achtergelaten. Gelukkig voor ons heeft de ziel zelfhelend vermogen want anders was er weinig meer van over geweest. Tijdens onze inmiddels al bijna twee en een half jaar durende zeilreis hebben we de meest prachtige bestemmingen aangedaan. Met als hoogtepunt tot nu toeFrans Polynesië. Dit land midden in de Grote Oceaan hebben we bereikt, na daarvoor eerst 67 dagen in quarantaine op onze Zouterik te hebben doorgebracht, ineen oversteek van 42 dagen vanuit Panama. Zes hele weken op zee, maar liefst een hele zomervakantie voor de kinderen. Het was geen eenvoudige tocht.

Van lieflijk Wad naar gevaarlijke riffen

Inmiddels is dat allemaal verleden tijd en varen we rond in zoals je je thuis het paradijs voorstelt. Frans Polynesië bestaat uit vijf eilandengroepen in het hart van de Stille Oceaan. Wuivende palmen op witte zandstranden, groene bergen met toppen gehuld in mysterieuze wolkformaties en rotsen steil omhoog stekend vanuit de verre diepten van de Grote Oceaan. Alle omschrijvingen uit de boeken die we hebben gelezen zijn waar. En het nu eindelijk met onze eigen ogen te kunnen zien voegt nog een extra dimensie toe.

Natuurschoon doet wat met je, net als de kracht van natuurlijke elementen. Thuis op Texel vond ik het strand onweerstaanbaar tijdens een woeste noordwester. Met ontzag voor de golven, de wind en het water zwoegde ik dan tegen de wind in langs de vloedlijn. En al zeilend zwervend over het Wad kon ik me elke keer opnieuw verbazen over de ingenieuze werking van het tij, de door de langzaam dalende waterspiegel zichtbaar wordende geultjes en prieltjes en de veelzijdigheid van de dan nieuw geboren waddenwoestijn.

Hier in Frans Polynesië geen grote getijdeverschillen maar in de Marquesas soms enorme door oceaandieptes opgestuwde zeedeining. Rond de atollen van de Tuamotu’s geen lieflijke prieltjes en geultjes maar gevaarlijk scherpe riffen waar al menig jacht op stuk is geslagen. Zorgvuldig varen we tussen de riffen door en bereiken we via nauwe passen de veilige lagunes midden in de atolringen. Daar wacht ons helderblauwsnorkelwater gevuld met prachtig levend koraal waar wij te gast zijn in het woon- en jaaggebied van de kleurrijkste vissen en snelste haaien. 

Verborgen parel in de Stille Oceaan

Het eerste atol dat we bezoeken in de Tuaomotu’s is Raroia. Frans Polynesiërs zijn uiterst warme, nieuwsgierige en gastvrije mensen. Al snel ontmoeten we Gaston op zijn landje waar hij kokosnoten oogst en velt om aan Tahitiaanse kokosoliefabrieken te verkopen. In drie weken tijd worden we onderdeel van de familie van Gaston, zijn vrouw Carine en hun jongste zoontje Temate. 

Nog nooit zijn we zo met open armen, hart en ziel verwelkomd. Gaston en zijn vrienden gaan met ons speervissen en samen jagen we zo menig avondmaaltijd bij elkaar. De familie laat ons de verborgen pareltjes van het atol zien en leert ons alles over gevaarlijke haaien en minder gevaarlijke exemplaren. De mannen zetten vallen voor joekels van kokoskrabben die in het donker opgehaald worden en de volgende ochtend bereid zijnvoor een smaakvol ontbijt. De vrouwen leren Linde, Berber en mij waar we de mooiste schelpensoorten kunnen vinden om de prachtigste kettingen, armbanden en andere sieraden van te maken. Samen brengen we dagen en avonden bij het vuur door waarin we verhalen uitwisselen over elkaars culturen en leven. We nemen onze vrienden mee zeilen op de Zouterik en in de snelle boot van Gaston gaan we op zoek naar weer een lekker avondmaal voor op de barbecue. 

Gastvrijheid met ziel en zaligheid

Onze nieuwe familieleden op Raroia leren ons hoe zij werken en leven op het ritme van de natuur. Alleen midden in de nachten van nieuwe maan en volle maan openbaren de allermooiste unieke schelpen zich. Twee dagen na volle maan zijn de lekkerste schelpdieren te vinden. Vissen op het rif bij het dorp dragen mogelijk de voor mensen gevaarlijke ciguatera-ziekte, de vissen op de ‘koraalbommen’ midden in de lagune niet en zijn dus veilig om te eten. Soms als we in de avond met onze dinghy naar Zouterik tuffen, tollen onze hoofden van al die nieuwe kennis. Het lijkt wel een complete encyclopedie die in een paar weken tijd geschreven wordt.

Reizen leert je kijken met nieuwe ogen. In drie weken tijd worden we niet alleen zoveel wijzer over de oogverblindende en indrukwekkende natuurpracht van deze unieke eilandengroep, we ontwikkelen ook een hele nieuwe kijk op de mensen die we tijdens onze reis ontmoeten. Nog nooit eerder in onze reis die ons al bijna 20.000 zeemijlen over de wereldoceanen heeft gevoerd, hebben we zoveel onbaatzuchtige familiaire warmte mogen ervaren.

Domweg gelukkig op Raroia

Tijdens een van onze avonden samen komt het gesprek onvermijdelijk op Covid-19. Tot dan toe zijn de Tuamotuatollen ontkomen aan het virus, hoewel mondkapjes in het kleine winkeltje inmiddels verplicht zijn. Gaston en enkele van zijn vrienden werken enkele uren per week op het vliegveld. Als bagage-afhandelaars voor de vlucht van Air Tahiti die één keer per week Raroia aandoet. Als gevolg van de pandemie zijn de contracten van de mannen teruggeschroefd. Bezorgd vraag ik of ze zich geen zorgen maken over hun inkomen. Een mooier antwoord dan dat van Gaston kan ik me niet voorstellen: “Mariska, we hebben hier toch een prachtleven en waar heb ik nou geld voor nodig? Als ik honger heb, jaag ik wat vissen bij elkaar. En heb ik dorst, dan halveer ik een kokosnoot. ‘En Polynésie, c’est la belle vie’!,” vat hij zijn betoog kort en krachtig samen. Zijn sprankelende ogen spreken boekdelen en ik kan niet anders dan diep ontzag hebben voor deze heerlijke en oh zo gezonde levensinstelling.

Op het piepkleine atol Raroia, midden in die onmetelijk grote Stille Oceaan, hebben we een onevenredig groot stuk van onze ziel achtergelaten. We kunnen alleen maar hopen dat het weer aangroeit. En terwijl onze lijven verder reizen, bedenken we stiekem dat we het niet erg vinden dat een stukje van onze ziel daar is achtergebleven. Het geeft ons een reden nog eens terug te keren naar dit natuurlijke én menselijke pareltje in de Tuamotu archipel, midden in het stille blauw van de Grote Oceaan.

(Ook gepubliceerd in de Texelse Courant)